Daar zit je dan, met je goede gedrag, bij je eerste sollicitatiegesprek. “En Melle, waar zie jij jezelf over 5 jaar?” Ik, degene die niet langer dan hooguit een maand vooruit plant, bij de dag leeft en hoopt ooit nog de staatsloterij te winnen zodat ze deze vraag nooit meer hoeft te beantwoorden, had deze immens populaire vraag uiteraard voorbereid. Het resultaat: een eerlijk doch politiek correct antwoord waar ik wel tevreden over was. “Ik weet het niet”.
Tegenwoordig zijn er voor de afgestudeerden onder ons zo veel keuzes. Kies je voor een wereldreis, wordt het een fulltime functie bij je huidige bijbaantje, een werkervaringsplek of liever direct een droombaan in de Randstad? En wat hebben we in deze tijden van crisis eigenlijk te kiezen? De banen liggen niet voor het oprapen, overal solliciteren minstens 200 mensen tegelijk en dan ook nog jezelf de druk op leggen om direct je droombaan te vinden terwijl je niet eens weet wat je droombaan eigenlijk zou moeten zijn. Ga je dan, wanneer je de vraag waar je jezelf over vijf jaar ziet, voor een politiek correct antwoord of ‘de waarheid’? Ik vind het maar lastig.
Wat je zou moeten zeggen
Ambitieus maar realistisch. Dat zou volgens de adviezen op het web dé oplossing moeten zijn. Dat je de wereld wilt veroveren met een innoverend product, top secret, drie vestigingen van je kantoor wil openen in 3 verschillende landen, daar de rijkste man of vrouw van de wereld mee wilt worden en dat alles binnen een prima tijdsbestek van 5 jaar, is dus niet goed. Dat je eigenlijk ambieert om fulltime moeder te worden maar voor de time being een beetje wilt werken omdat dat je van de straat houdt én je straks fijn van een zwangerschapsverlof kunt genieten is, het ook niet helemaal. Eerlijkheid heeft zijn grenzen en een werkgerelateerd antwoord is wenselijk. Jezelf ontwikkelen, deskundige worden in jouw vakgebied, je takenpakket zien groeien samen met je verantwoordelijkheid, open staan om trainingen te volgen om dit doel te behalen. Van dat soort doelen worden recruiters pas echt vrolijk van.
Wat je eigenlijk wil zeggen
“Geen idee wat ik eigenlijk wil. Er zijn zoveel dingen die mijn interesse hebben dat ik het superlastig vind om te kiezen. Daarnaast, ik weet niet wat het leven mij brengt, ik kan immers niet in de toekomst kijken. Misschien loop ik over 5 jaar wel achter de kinderwagen, als fulltime moeder met etensresten in mijn haar en wallen top op mijn knieën. Ik weet alleen dat ik nu deze baan wil zodat ik mijn rekeningen kan betalen en niet terug naar mijn ouders hoef.”
Wat ik heb gezegd
“Ik weet het niet. Ik ben net afgestudeerd, op zoek naar het startpunt van mijn carrière. Deze functie binnen dit bedrijf lijkt me een goed startpunt om diverse taken uit te voeren, verantwoordelijkheden op me te nemen, te leren, mee te groeien met het bedrijf en mezelf te ontwikkelen.” Oke, ik heb het een beetje mooier opgeschreven dan het wellicht daadwerkelijk was, maar in de basis kwam het hierop neer. Wat mij betreft duurt eerlijkheid het langs en als je goed kunt uitleggen waarom je een bepaalde keuze hebt gemaakt, ben je wat mij betreft een held.
Ik durf het eigenlijk niet meer te vragen, maar doe het toch. Waar zie jij jezelf over 5 jaar?
Net als jou weet ik het eigenlijk echt niet. Wel zou ik graag alleen gaan wonen in een appartementje tegen dan. Oh en natuurlijk héél veel reizen en fijne dingen doen. Maar qua job echt nog geen idee ö
Auteur
Als reizen en fijne dingen doen op je lijstje staan (heel goed, daar zou inderdaad de focus op moeten liggen :)), is toch een soort van plan. Dat is de eerste stap! Yay!