Eén jaar na dato; mijn bevallingsverhaal

Mijn bevallingsverhaal. Ik wilde het al heel lang opschrijven. Enerzijds lukte het niet door tijd, door inspiratie – of eigenlijk het gebrek daaraan. Maar stiekem was het ook omdat ik nog niet terug durfde naar dat moment.

Mijn bevalling was niet leuk. En weet je? Daar heb ik ongeveer een half jaar over gedaan om dat voor mezelf te kunnen zeggen. Ik voelde me schuldig, naar Silvijn toe en naar mezelf. Had ik niet assertiever kunnen zijn? Had ik niet nog iets kunnen doen waardoor het wél goed was gegaan. En daarnaast, door de bevalling had ik toch waar ik zo lang naar had verlangd? Een gezonde zoon om voor te zorgen, wat zeur je nou? Maar het doel heiligt de middelen soms niet. En een bevalling mag je stom vinden, dat zegt niets over hoeveel je van je kindje houdt. Het duurde even om dat te realiseren. Dat dat ook oké is.

Neemt niet weg dat ik het wel heel graag wilde opschrijven. In de week voordat Silvijn één jaar werd, kreeg ik het ontzettend op mijn heupen. Het móést gewoon. En wel voor zijn verjaardag. En zo ging het. In lange avond sessies voorafgaande aan brakke nachten. Maar het is gelukt en ik wil het graag met je delen.

De bevalling

Het was 30 april toen ik in de middag nietsvermoedend naar de verloskundige ging voor een controle. Hoewel ik me best prima voelde zo ruim na de uitgerekende datum, dacht mijn lichaam daar toch anders over. Zo zat ik bij de verloskundige, zo reden we naar het ziekenhuis voor een bloed- en urine onderzoek. Het zag er niet goed uit en daarom moest ik blijven. Ik mocht zo hoogtij eerste coronagolf nog nét even naar de auto toe lopen om de vluchtkoffer te halen en Stephan nog even te zien totdat de bevalling echt was begonnen. Godzijdank mocht hij dankzij een lieve verpleegkundige al eerder komen en zijn we vanaf het inleiden van de bevalling samen geweest. Een rollercoaster volgde. Want zoals je misschien weet is Silvijn ‘pas’ 2 mei geboren.

Vanaf het moment dat het ballonnetje is geplaatst, het is dan ongeveer 18.00 uur, heb ik vrijwel direct regelmatig weeën. En zo wiebel en wandel ik richting de nacht. Wanneer rond een uur of 1 de weeën steeds heftiger worden, stap ik onder de douche. Ruim 1,5 uur sta ik daar. Het helpt wel om te ontspannen. Dit gaat goed, denk ik nog. Al vraag me af of het helpt, of het ook echt goed gaat down under.

De nacht is lang. Het ballonnetje lijkt zijn werk te hebben gedaan, hij mag eruit. Maar slapen doen we nauwelijks en bij elke stap die ik zet worden mijn opgezwollen voeten een beetje dikker. Akelig hoe oncomfortabel je kunt voelen. Bizar hoe je dat tegelijkertijd vergeet.

Als het ochtend is, wordt er gesproken over nog een ballonnetje. Over dat het toch niet goed zijn werk heeft gedaan. Maar na een tweede keer voelen aan mijn hersenen – eh, baarmoedermond – blijkt er toch 5 cm ontsluiting en mag ik naar de verloskamer.

Ik maak nog wat foto’s van de kamer, settel me nog even op een skippybal en wordt dan vervolgens naar het bed gebonjourd. Ik word weer aangesloten op het CTG-apparaat, mijn vliezen worden gebroken, er wordt een electrode op meneers hoofd geplakt, een infuus geprikt en het feest kan beginnen.

De rest van de dag gaat als een soort intense roes aan me voorbij. Vlarden weet ik me nog te herinneren.

Ik herinner me de vreselijke pijn die ik had. Dat ik niet mocht lopen omdat Macaroni niet was ingedaald en ze bang waren dat de navelstreng eerst zou komen en dan verdrukt zou worden door het hoofdje. De verpleegkundige die elke elk half uur de dosis weeënopwekkers kwam verhogen. Dat ik riep dat het zo niet langer kon, dat ze niet elke keer het konden ophogen zonder dat er een plan was, een perspectief. Ik herinner me hoe vaak ik moest overgeven. Dat is kennelijk iets heel normaals tijdens een bevalling. Maar wist ik veel. Ik maar water drinken en vervolgens kwam het er met dezelfde vaart weer uit. Ik herinner me nog de ruggenprik waar ik voor wilde gaan. Als ik dan met helse pijn in bed moet blijven liggen, dan maar een ruggenprik, dan mag je ook je bed niet uit. Vervolgens prikten ze nog een keer fout ook, waardoor ik wel verdoofd was, maar precies onder mijn baarmoeder. Nuttig. Toen het eenmaal goed zat gaf het me misschien drie seconden verlichting. Daarna was het er weer. In volle glorie. Hoe ik ook lag, het. hielp. niet. Hoe kan dat nou? Ik denk aan de onzekerheid, de pijn, de chaos. Bij mij, maar ook in het hoofd van Stephan. Dat hij flauw viel van de stress en dat er godzijdank net een verloskundige binnenkwam die hem op kon vangen. Ik voelde me zo machteloos, aan het fucking bed gekluisterd. Ik kon nergens heen.

Van de poezenparade – die ik dankzij de ruggenprik eens niet voelde, wat ook weleens fijn was, want ja down under was ik wel goed verdoofd – die geen hoopvolle uitslag gaf. De ontsluiting bleef hangen bij zo’n 7 centimeter. Ik was moe, ik was kapot, ik wilde naar huis. Rust. En dan weer opnieuw beginnen. Misschien dan.

Uiteindelijk koos ik voor remifentanil, een morfine-achtig spul dat via het infuus die ik toch al had – hoera – gegeven kon worden. Ik kreeg een knop in mijn hand waarmee ik mezelf nog een extra shot kon geven. Ik was dan wel niet thuis, maar dit kwam wel een klein beetje in de buurt. Een beetje stoned kwam ik in ieder geval nog een paar uur door. Toen ik rond een uur of 10 in de avond nog steeds op 8 centimeter zat was ik er helemaal klaar mee. Ik zette muziek aan, ging er helemaal voor liggen en probeerde ultiem te ontspannen. Ik weet nog hoe de verloskundige zei dat ze rond 11 uur weer zou komen om te voelen. Nog een uur dacht ik, om alles te geven om die ontsluiting te halen.

Het lukte. Ik voelde me de koning te rijk. Het was gelukt. Volledig ontsluiting. Maar ja, en nu? Wachten op persweeën.

Rond middernacht deden een poging maar kennelijk was dat ‘m niet. Had ik wel persweeën? Mensen hebben het erover dat je dan het gevoel hebt dat je moet poepen. Ik voelde dat niet. Wel een beetje meer mijn hele buik in plaats van onderin zoals ontsluitingenweeën. De poging werd gestaakt. Later weer proberen en ondertussen, pijn. Hoe moest ik dit ooit nog doorkomen?

Ik twijfelde. Of dit wel echt de goede keuze was om de bevalling in te leiden. Of het echt nodig was nu of dat het nog kon wachten. Hoe natuurlijk is dit nog? Mijn lichaam wil dit niet. Dat merk ik aan alles. Maar we zijn al zo ver.

Rond 2 uur startte poging 2. Persen zonder – achteraf – persweeën is best lastig. Zonder te voelen wat je nu daadwerkelijk perst – sorry jongens – is ook lastig. Kennelijk was alle medicatie stopgezet. Het pompje werkte niet meer en de ruggenprik was uit. En ik? Ik verging van de pijn. De weeën zelf, het persen, de tussenpozen ernaast. Holy shit wat heb ik dát onderschat.

Ze vroeg nog hoe ik wilde bevallen. Maar omdat mijn benen nog half verlamd waren vond ik dat nogal een rare vraag. Het werd liggend. Maar ik wilde dat niet. Ik wilde zo graag lopen, staan, op handen en knieën.

Één wens had ik nog over op mijn bevalplan: positief benaderen. Niet zeggen wat ik allemaal fout doe – zoals rustig ademhalen, geen geluid maken – maar coach me. Help. Me.

Het lukte niet. Deze verloskundige kon dit gewoon niet. Toen ik in paniek riep dat ik het samen wilde doen en dat ze me moest helpen, stond ze gapend aan mijn bed. ‘Ja hoor, ik ben er klaar voor’. Was ze toen ik mijn ogen na een wee opende, plots weg omdat – zo bleek later – er ook een andere bevalling gaande was. En nog meer van dit soort dingen. Anderhalf uur heb ik alles gegeven. Half in paniek, huilend dat ik niet meer kon, dat ik zoveel pijn had en of ze me alsjeblieft nog iets konden geven.

Toen ze zei dat bij de volgende wee het hoofdje zou staan, dacht ik alleen maar dat het bijna voorbij zou zijn. Bijna zou deze pijn over zijn. Ik dacht niet aan het feit dat ik een kindje zou krijgen. Ik kon dat niet beseffen.

Om 3.26 uur werd een warm, glibberig lijfje op mijn borst gelegd en waren mijn eerste woorden dan ook ‘what the fuck’.

Hij was er. En ik leefde nog.

De navelstreng werd gauw geknipt en Silvijn werd meegenomen naar de opvangtafel voor zuurstof. Hij was grauw. Na 10 minuten kreeg ik hem weer terug. Eerst met zijn gezicht richting mijn schouder. Daarna legde ze hem met zijn gezicht naar mij.

Die blik vergeet ik nooit meer. Die eerste blik veranderde mijn wereld. Daar ben je. Mijn zoon, waar ik zo naar heb verlangd.

14 Reacties

  1. Rizana
    mei 3, 2021 / 14:24

    Wat mooi geschreven Melle! Wat heb je de bevalling goed gedaan (en papa ook). Het schuldig voelen is herkenbaar, maar hoeft niet. Het is jouw gevoel en dat is niet fout. Wat je al schrijft, het betekent niet dat je minder van hem houdt. Geniet nu van Silvijn’s eerste verjaardag, en ook een beetje van jouw eerste jaar als mama. Daar mag je best wel een stukje (of twee) taartjes op eten! X

    • Melle
      Auteur
      mei 3, 2021 / 20:32

      Dankjewel voor je reactie. Heel lief! Het was een bijzonder jaar. Zo trots op de kleine meneer en op ons! De taart smaakte goed :)

  2. Femke Mud
    mei 3, 2021 / 18:27

    Sodeju! Boem, recht uit en in het moederhart. Je weet en voelt precies wat er anders had (gemoeten) gekund, maar je hoort dankbaar te zijn, want het ging toch zo goed, je kindje is er!? Het meest bizarre, traumatische en vreemde wat ik ooit heb meegemaakt, bevallen. Je bent een strijder, een mama leeuw 🙌

    💚

    • Melle
      Auteur
      mei 3, 2021 / 20:33

      Het is zoiets geks inderdaad. Een hele ervaring weer rijker. Dankjewel voor je lieve woorden dat helpt echt ♥️

  3. Anita
    mei 3, 2021 / 19:27

    Je bevallingsverhaal is heel herkenbaar. Ik heb eigenlijk precies hetzelfde gehad. Lang erin gezeten, veel overgeven, ruggenprik, had geen persgevoel. Ik dacht echt wat lult iedereen nou van ja dan voel je die oerkracht en het voelt als je moet poepen en dan lukt het wel om te drukken. Nou niet dus……

    Ik heb 2 uren geperst maar kreeg Nora er niet uit. Ik heb toen de vacuum er nog op gehad, deed ook niets en toen nog een spoedkeizersnede.

    Pas toen ik naar de OK reed dacht ik hehe eindelijk. Dan komt ze eruit, dan ben ik ervan af. Ik was echt helemaal op. Ook kon ik toen pas ontspannen.

    Doordat mijn baarmoeder helemaal wat uitgerekt door de lange periode ben ik ook nog veel bloed verloren tijdens de operatie. Dus ik begon mijn kraamweek echt met -20 achter stand zegmaar.

    Heb ook nog 5 dagen in het ziekenhuis gelegen. Borstvoeding lukte niet, had geen productie. Mijn lichaam had er geen energie voor.
    Nora huilde heel veel, dus wij hebben ook echt geen roze wolk gehad.

    Nora bleek een koemelk allergie te hebben.
    En ik kreeg nog een postnatale depressie.
    Kortom heb het hele pretpakket gehad.

    Nora is nu 2.5 jaar en voel me nu weer helemaal goed. Maar heb een lang herstel gehad. Goed dat je je verhaal deelt.

    Bij heel veel mensen gaat het niet volgens het boekje. Of het zwanger worden lukt niet, of mensen hebben steeds miskramen, of een rotbevalling, geen roze wolk. Er zijn ook steeds meer vrouwen met een postnatale depressie.

    Ik denk echt dat er wel winst te behalen valt in voorlichting die wij als ouders missen en openheid in de samenleving.

    Beetje een uitgebreide reactie maar vind het een belangrijk onderwerp.

    • Melle
      Auteur
      mei 3, 2021 / 20:37

      Dankjewel Anita! Je hebt helemaal gelijk. Want je voorbereiden met een cursus is een ding en mee varen op hoe het gaat ook. Want soms gaat het gewoon rot en anders dan je wilde. Over je grenzen als een dolle. Jouw verhaal raakt me ook echt, het hele pretpakket. Het is dan zo logisch dat je helemaal kapot bent en dan lukt bijvoorbeeld borstvoeding ook niet. Man man man wat kun je je dan weer schuldig voelen en wat zijn vrouwen dan soms ook hard tegen elkaar. Want gevoed is toch ook goed? En met ruggenprik en zonder zoutlamp is toch ook prima?

      • Anita
        mei 3, 2021 / 20:55

        Ja ik heb weleens gezegd ze kunnen beter een cursus geven over hoe overleef ik de eerste maanden met een baby. Want de eerste maanden zijn gewoon zwaar.

        En ook beter uitleggen wat er anders kan lopen bij een bevalling. Ze zijn daar te voorzichtig in. Willen mensen niet afschrikken. Maar nu overkomt het mensen en dat is ook niet leuk.

        Ik heb me niet schuldig gevoeld over het feit dat ik geen borstvoeding kon geven. Flesvoeding is ook owkee.

        Bevalling heb ik ook niet heel erg meer mee gezeten. Wel even verdrietig geweest maar niet schuldig over gevoeld.

        Nora is niet in gevaar geweest tijdens de bevalling. Dus daar hoefde ik me ook niet bezwaard over te voelen.

        Wel heb ik me schuldig gevoeld t.g.v de klachten die ik had vanuit de postnatale depressie. Bij mij stond angst op de voorgrond in de depressie en niet de stemming. Ik heb mij dus goed kunnen hechten aan Nora en had ook geen afkeer van haar.

        Had alleen last van intrusies. Dat zijn gedachten die automatisch omhoog komen in je brein. Bang om Nora wat aan te doen. Je wordt bang voor je eigen gedachtes. Jij vind jezelf een slecht persoon. Maar jij bent niet je gedachten. En mensen die intrusies hebben doen er ook niets mee. Maar dat kan je niet relativeren als je zo op bent en hormonaal in onbalans bent.

        Maar dat heb ik in therapie behandeld. Het blijft altijd een zere plek in je hart maar het heeft mij ook veel gebracht. Ik heb een hele bijzondere band met Nora en ben zelf als persoon ook weer gegroeid (mentaal).

        • Melle
          Auteur
          mei 4, 2021 / 06:51

          Ik vind jou echt een heel mooi, bijzonder en sterk mens ♥️

    • Melle
      Auteur
      mei 3, 2021 / 20:37

      Dankjewel voor je reactie. Heel lief ♥️

  4. Sanne
    mei 4, 2021 / 10:11

    Wat heb jij een zwaar verhaal zo prachtig en krachtig opgeschreven! Ik heb mijn verhaal een paar dagen na m’n eerste bevalling opgeschreven, in het ziekenhuis, om te verwerken en om niet te vergeten. Het is eigenlijk wel gek dat we weinig horen over heftige bevallingen. Alsof je je moet schamen en het moet uitleggen ofzo. En dat vind ik maar stom. Ik wil me niet hoeven te verantwoorden of me te hoeven schamen voor iets wat me zó overkomen is.

    • Melle
      Auteur
      mei 4, 2021 / 11:02

      Wat zeg je dat supergoed zeg! Helemaal waar. Als er iéts is wat je echt compleet overkomt en waar je zelf echt niets aan kan doen, alleen de manier waarop je ermee omgaat al is dat in het heetst van de strijd ook super lastig, dan is dit het wel. AMEN!

      • Sanne
        mei 4, 2021 / 21:00

        Precies dat! Onze mindset is hierin erg belangrijk: hoe ga je om met de controle uit handen moeten geven? Hoe ga je om met tegenslag? Of met hoe mensen op je verhaal/ervaring reageren? Dat is en blijft een leerproces. En jij hebt weer een mooie stap gezet hierin door je ervaring op te schrijven :)

  5. mei 10, 2021 / 20:50

    Och wauw, zeker heftig. Goed dat je het van je afschrijft en deelt. Hoop dat je het een plekje kunt geven <3

Laat een reactie achter (jaaa leuk!)

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.