Door Cathelijn | Maandag 09.00 uur; met cappuccino in de hand stap ik doorweekt de lift in. Terwijl het gezoef van de lift een misselijk gevoel in mijn maag opwekt, dwalen mijn gedachten ver af. Wat was het vroeger toch makkelijk, denk ik bij mijzelf. Toen alles nog voor je was uitgedacht.
‘Vroeger’ werd je advocaat, kok, vuilnisman of bankier. Lekker simpel, niet teveel opties. Vandaag de dag zit elke startende student met dikke keuzestress en een rugzak vol besluiteloosheid. Kies maar! Van Koreastudies tot aan Klinische Technologie of Hebreeuwse Taal en Cultuur.
Als kleine koter ging je naar de basisschool om vervolgens als brugpieper het middelbaar onderwijs in te stromen en dan ineens, voor je het weet, moet je het zelf uitzoeken. En sta je voor een belangrijke keuze die grotendeels je leven zal bepalen. Vol goede moed kies je een richting en voilà: afgestudeerd! En de wereld? Die ligt aan je voeten. Ga je dan voor gemak, passie, carrière of geld?
Hoe dan ook, een baan moet je sowieso. Dus, welkom in de wereld van de werkenden. Hop, volwassen worden! In het gareel, meedraaien met de maatschappij en je vijf dagen per week je inzetten voor een ander. Negatievelingen betitelen dit ook wel als ‘je ziel verkopen.’ Ik moet toegeven, het is even schakelen. Je werkt tenslotte niet meer voor hoge cijfers op jouw rapport, maar voor hoge nett revenue voor het jaarlijkse ‘rapport’ van dat bedrijf. En dan sporadisch, op zo’n maandagmorgen, speelt die onvermijdelijke vraag wel eens door mijn hoofd: is dit het nou? Is dit nou waar ik zes jaar lang voor heb gestudeerd?
Onthoud op dit soort momenten goed; de wereld, die ligt nog steeds aan je voeten. Elke dag opnieuw. Het is 18.00 uur, de dag is voorbij. Ik pak mijn jas en tas en spring op de fiets. Terwijl ik mijn oordopjes in mijn oren doe, kruist een vrouw met kinderwagen mijn pad. Het kind in het zitje op wielen laat zich vredig voortduwen. Tevreden kijkt het bolleboosje vanuit zijn wagentje met grote blauwe kijkers de wereld in. Ik lach zachtjes. Och, wat was het vroeger toch heerlijk simpel.
Dit is Cathelijn. 24 lentes jong en werkzaam als Webeditor bij TravelBird. Schrijven en reizen zijn haar grootste passies. Met Cathelijn zul je je dan ook nooit vervelen. “Ik ben erbij!” roept ze altijd vol enthousiasme als je vraagt of ze ergens mee naartoe gaat. Zelfs als ze niet eens weet wat er op de planning staat. Met een grote dosis sarcasme, zelfspot en humor schrijft ze om de week een column over de dilemmas van een twintiger.
1 Reactie