Door Cathelijn | Vanaf een klein scheef stoeltje op het oude Piazza Maggiore geniet ik van de laatste zonnestralen. Ik blader wat door het tijdschrift Psychologie en mijn oog valt op koppen als ‘Denk je slank via online training’ en ‘Waarom stress dik maakt.’ Opgevolgd door een advertentie voor 100% biologisch Tarwegras. Het alternatief is dus niet alleen een snackloos leven, maar eentje waarbij je nog louter kauwt op wat chiazaad, gemalen grassprieten en gojibesjes. Ookwel: Superfoods. Nou als je het mij vraagt; superonzin. Oh en superduur. En sorry hoor, maar wie roert er nou voor zijn lol duur gras door zijn eten heen?
Nou zoals je misschien al merkt, ben ik als ware Bourgondiër niet te vangen voor deze apekool. Ik eet wel gewoon een appel. Maar, fair is fair, ik heb het uiteraard wel geprobeerd. Mijn potje gras belooft mij 100% biologisch poeder, zonder gluten, gist, conserveringsmiddelen en smaak- en of kleurstoffen. Het is ‘Super Rauw Eten’ en ‘geschikt voor vegetariërs.’ Ja hoi, zo ver was ik ook. Het is gras.
Nou ik kan je vertellen, voor de ‘groentjes’ onder ons, schrik niet als je de deksel verwijdert. De non-appetijtelijke geur van een broeiend moeras dringt je neusgaten binnen. En ja, zo smaakt het ook. Niet-te-kanen.
Ik leg mijn tijdschrift weg en koekeloer naar alle gebruinde Italianen die het oude stadsplein kruisen. Dit kleine stadje lijkt gelukkig nog niet aangetast door dit hipster-superfood-virus. Heerlijk, die Italianen weten wel wat lekker eten is. Beste graseters, het spijt me, maar ik wil geen haat liefde verhouding met mijn bord pasta of mij ontpoppen tot quinoa-kut. Dus doe mij ‘s ochtends maar een lekkere boterham met kaas. Die paar superzaden en grassprieten kunnen me gestolen worden.
Dit is Cathelijn. 25 lentes jong en werkzaam als Webeditor bij TravelBird. Schrijven en reizen zijn haar grootste passies. Met Cathelijn zul je je dan ook nooit vervelen. “Ik ben erbij!” roept ze altijd vol enthousiasme als je vraagt of ze ergens mee naartoe gaat. Zelfs als ze niet eens weet wat er op de planning staat. Met een grote dosis sarcasme, zelfspot en humor schrijft ze om de week een column over de dilemmas van een twintiger.
