Het is een vroege ochtend ergens in september als ik in de wachtkamer zit van het ziekenhuis. Ik ben alleen en kijk een beetje om me heen. Ik pak een willekeurig tijdschrift en sla het ergens in het midden open. Daarin staat een interview met Carlo Groot. Hij heeft een boek geschreven. En niet zomaar een: een autobiografische roman over een aangrijpend ivf-traject. Meerdere zwangerschappen maar helaas zonder het gewenste resultaat. Ik lees dat hij ook een kindje heeft verloren. Een dochter, genaamd Izar. Het boek is naar haar vernoemd. Dat ik dit boek, nu en hier in het ziekenhuis, getipt krijg kan bijna geen toeval zijn geweest. Ik onthoud de naam van het boek…