COLUMN | Gelukwetenschap; we willen het allemaal

Door Cathelijn | Je kent het vást wel; dingen die je wilt veranderen aan jezelf. En hé, dat is oké! Sommige dingen zijn ook te veranderen, sommige moet je gewoon accepteren. In de ogen van anderen val ik bijvoorbeeld vaak onder een ‘vrije vogel’, ‘flierefluiter’ of gewoon een tikkeltje chaotisch. Kortom; men kan er vaak wel om lachen als ik weer een stommiteit bega of mezelf in de nesten werk. Ikzelf, soms wat minder.

Joehoe, verdwaalde dromer!

Zo zijn er maar weinigen die – wakker en prima bij zinnen – ooit arriveerden op een rangeerterrein. Ik heb die arme man in dat lichtgevende hesje op zijn rollende stationstrap bijna een hartaanval bezorgd toen ik daar uit het raam in zijn ogen keek. Aangezien het verboden was om daar uit te stappen, bleven de deuren dicht en werd die ‘ene passagier’ – ik noem geen namen – weer terug gereden naar het dichtstbijzijnde station. Of dat nog niet genoeg was, stond ik vorige week ineens als een verdwaalde woudloper met m’n rugzak en camera op een verlaten spoor in Hollandse Rading. Ik had er nog nooit van gehoord en ik kan je vast vertellen, het was geen warm welkom. In het pikkedonker en met een gevoelstemperatuur van zéker -20 stond ik daar een half uur (!) te wachten op de volgende trein. Hoezo? Weet ik veel? Ik ben gewoon in de verkeerde trein gestapt die exact te tegenovergestelde richting op reed. En ja, daar kwam ik pas in Hollandse Rading achter. Veel te laat. Ik ben gewoon een dromer die vaak verdwaald – so be it.

Dat eeuwige ‘is-dit-het-nou-gevoel.’

Terwijl mijn huisgenoot niét meer bijkomt van het lachen vraag ik me af; moet ik dit veranderen? Moet ik dat willen? En zo ja, word ik daar dan gelukkiger van? Of is het zo dat die structuur – ik blijf hoop houden – met de jaren komt? Nou, ik wacht nu al een tijdje en ik denk heel heerlijk gezegd, en ik ben bést positief ingesteld, niet dat het ooit nog gaat komen. Een combinatie van ‘dan-blijf-je-bezig-met-veranderingen’ en ‘het-is-ook-nooit-goed’ zorgen in ieder geval voor genoeg stof tot nadenken.

‘Geluk’ vind ik overigens echt een kak-woord. Ik geloof namelijk niet in het simpelweg wel-of-niet gelukkig zijn. Ik zie het niet zo zwart-wit. Ik denk dat je eerder van geluksmomenten (zoals op de foto) spreekt en dat dié je blij maken. Wij twintigers maken ons massaal zo druk over ons leven, onze toekomst, onze plannen dat we vaak niet eens stil staan bij deze momenten. We willen een glansrijke carrière en in een mooi penthouse op de top van de Maslow piramide wonen. We willen het állemaal! Maar ondertussen kunnen we niet kiezen en lijkt het nooit genoeg. De hamvraag blijft terugkeren als een dief in de nacht. Wat maakt nou écht ‘gelukkig’?

Wat maakt nou écht ‘gelukkig’? Dit is gelukwetenschap

Je wist het misschien nog niet, maar stiekem ben ik een wetenschapper in hart en nieren. Dus mocht je toevallig nét zo nieuwsgierig zijn als ik en ook heel graag nou eindelijk het antwoord willen hebben op die prangende vraag, wat écht gelukkig maakt, dan raad ik je deze TED Talk aan. De Amerikaanse onderzoeker Robert Waldinger vertelt over een van de langstlopende (75 jaar!) wetenschappelijke ontdekkingstochten naar geluk. Mega inspirerend als je het mij vraagt.

Zo niet, dan blijven we lekker in de waan en zwevend op een roze wolk met de gedachten dat uiteindelijk, alles goed komt. Ook als als ‘vrije vogel’ of chaotische ‘flierefluiter’. Joe!

Dit is Cathelijn. 25 lentes jong. Schrijven en reizen en schrijven over reizen zijn haar grootste passies. Met Cathelijn zul je je dan ook nooit vervelen. “Ik ben erbij!” roept ze altijd vol enthousiasme als je vraagt of ze ergens mee naartoe gaat. Zelfs als ze niet eens weet wat er op de planning staat. Met een grote dosis sarcasme, zelfspot en humor schrijft ze regelmatig een column over de dilemma’s van een twintiger.