Waarom zeggen we niet gewoon tegen iemand – die je al dan niet persoonlijk kent – dat hij of zij je inspireert, dat je het zo knap vindt wat iemand doet of dat je zo waardeert dat diegene je zo motiveert? Het is buiten je comfortzone waar het gebeurt. En complimenten zijn er om te geven toch? Durf jij het aan?
De vriendelijke cassiere in de supermarkt, de vrolijke koffiedame op het station of een vriendelijke meneer die ruimte maakt in de trein zodat jij ook kunt zitten. We nemen het allemaal voor lief en vinden het vaak niet meer dan normaal dat zij dit doen. Dan ga ik het nog niet eens hebben over de gebeurtenissen in Parijs die ons maar weer laten zien hoe we eigenlijk, niets voor lief kunnen nemen. Het is bijzonder. En met een ‘kleine’ blijk van waardering in de vorm van een compliment, kun je – ik ben ervan overtuigd – het verschil maken.
Afgelopen zondag maakte ik kleine cadeautjes: een tasje van mijn blog met handgeschreven briefjes vol complimenten erbij. Voor mensen die ik niet persoonlijk ken. Bloggers die ik al jaren volg, die me onwijs inspireren, me tips hebben gegeven in hun posts over bloggen en door hunzelf te zijn, hun keuzes met mij en de rest van de wereld te delen, me veel hebben geleerd. Opschrijven, kunnen zeggen hoe erg ik dat waardeer en ze daarvoor bedanken voelde zo goed! En weet je, ook als ik geen reactie terug krijg, is dat prima. Ik heb het in ieder geval gezegd.
Verrassend genoeg, zette het de toon voor de rest van de week. Nog een pakketje volgde, complimenten ook voor mensen die ik wel ken en zelfs mijn spinning docent moest eraan geloven. De vervanger van de week ervoor vond ik in vergelijking met haar lessen niet zo fijn, dus vertelde ik haar hoe blij ik met haar lessen ben. Dat ze zo enthousiast is, veel variatie in haar les heeft en mij motiveert om tijdens de les alles te geven. Als ik het zo op schrijf voelt het een beetje vanzelfsprekend dat ik haar een compliment geef. Maar dat is het niet. Want hoeveel mensen lopen na zo’n les niet gewoon de zaal uit? Ik bedoel maar.
Dus, in het kader van deze 100ste blogpost – I know, kun je het geloven? Yeheeeeees – daag ik je uit, om het leven niet voor lief te nemen. Om de kleine dingen te waarderen én om dat ook te uiten naar mensen. Wat denk je ervan?
Je hebt zo gelijk en ik voel me stiekem een beetje vereerd dat ik één van die bloggers ben! Ik weet niet of je me al zo lang volgt maar 2 jaar geleden had ik een rubriek ‘spread the love’ waarin ik rond de kerst enorm veel leuke dingen voor anderen gedaan heb. Ik denk dat ik dat dit jaar gewoon weer ga proberen op te pakken! Het zijn maar kleine dingen, zoals idd een compliment maken, maar als we dat toch eens vaker zouden doen.. Ik geloof echt dat dat verschil kan maken, dat het een kettingreactie in gang kan zetten.
<3
Auteur
Ah lief zeg :) En het zegt me wel iets. In ieder geval een superleuk initiatief! Misschien kunnen we samen iets opzetten, anders ben ik ook zeker van de partij! Echt een leuk idee :)
Goed plan! Met complimentjes en aardige woorden maken we de wereld weer een beetje mooier! Goed bezig ben je.
Auteur
Jaaa! Dat vind ik nou ook. En dankjewel, ik doe mijn best ;)
Je hebt helemaal gelijk!! En zo, dat zijn veel blogposten!
Auteur
:) En echt hè, yeheees!