Trouwen en kinderen. Twee belangrijke onderwerpen die me tot voor kort onwijs bezig hielden. Het zal de quarterlife crisis wel zijn geweest maar een antwoord op deze grote levensvragen leek op dat moment echt van levensbelang. Want wilde ik eigenlijk wel trouwen en voor de rest van je leven – want ja, áls je het doet, doe je het goed – samen zijn met Stephan? Hoe zeker ik ook van onze relatie ben; zoiets is toch wel even andere koek. En hoe zit dat met kinderen? Ik had bijvoorbeeld geen klapperende eierstokken dus áls ik het dan wilde, wanneer was ik er dan klaar voor? Aangezien ik op beide levensvragen voor mezelf nu een goed antwoord heb gevonden én omdat ik stiekem zelf zoiets had willen lezen, leek het me fijn om het proces en alle bijbehorende vragen met mijn antwoorden met je te delen. Deze keer dus, trouwen!
Ik weet het nog heel erg goed toen ik Stephan voor het eerst ontmoette. Ik vond hem direct superleuk. We hadden leuke gesprekken en in mijn gedachte kon het dan ook niet anders dan dat hij al een vriendin had. Niets bleek minder waar te zijn. Na onze eerste ontmoeting spraken we steeds vaker af. We gingen samen lunchen, bij elkaar eten, films kijken en voordat ik het wist zat hij bij mij op de bank en vertelde hij dat hij me superleuk vond. Iets met vlinders ook wel en o wauw, daar was ik wel even van ondersteboven! Het was namelijk geheel wederzijds. Hij wilde alleen nog wel even wachten met een relatie. Prima leek me! Dit was het wachten waard. Met knikkende knieën namen we afscheid, zoende we voor het eerst en een paar dagen later – hoe snel kan het gaan – was het aan! Die dag is nu ruim acht jaar geleden. En hoe gek ik het ook vind en hoe mega cliché het ook is, maar vanaf dag één wist ik dat ik met hem zou trouwen.
De volgende stap
Na twee jaar verkering en vijf jaar samenwonen had ik vorig jaar zo rond ons zeven-jarig jubileum het gevoel dat ik er écht voor wilde gaan. Ik was op zoek naar een bepaalde toewijding bij mezelf en wilde weten of hij dezelfde toewijding ook voelde en of we daarmee samen naar het volgende level in onze relatie konden gaan. Ik had toen echt het idee om zelf op mijn knie te gaan. Ik was – ik zeg het gewoon eerlijk jongens ;) – een beetje ongeduldig. Maar wat wil je ook, na zeven jaar relatie? Waarom duurde het zo lang? Niet wetende dat we een paar maanden later de stap zouden zetten om voor een kindje te gaan.
Nog meer verbinding
Een paar weken nadat ik afgelopen zomer uit het ziekenhuis was ontslagen was het moment daar. We wandelde door de Schoorlse duinen en Stephan ging op zijn knie (klik voor het aanzoek). Hoewel ik een jaar geleden zo graag wilde dat hij me zou vragen, ben ik heel erg blij hoe het is gegaan en kon het moment niet beter zijn. Ik voelde me lichamelijk na weken ziek zijn eindelijk weer een beetje mezelf. Daarnaast hebben we samen een kindje gekregen die we meedragen in ons hart. Samen een kindje maar ook samen het verlies en alle narigheid eromheen delen, voelt voor ons als een enorme verbintenis waarbij ik nog niet eerder zoveel liefde bij heb gevoeld. Ik weet nu écht zeker dat we er altijd voor elkaar zijn. In goede en in slechte tijden. Onze liefde is de afgelopen maanden zo sterk geworden en het gevoel van verbintenis bezegelen met een huwelijk voelt dan ook echt als de kers op de taart.
Zo weet je of jij ook wil trouwen
Een leven lang samenzijn met je geliefde. Dat was voor mij – hoe zeker ik ook was van onze relatie – toch wel een hele stap. Weet ik het écht zeker? Is dit het écht? Als het puntje bij paaltje komt is het toch een ander verhaal. Heel logisch ook want een huwelijk is niet alleen maar voor de financiële voordelen. Het gaat om toewijding, er altijd voor elkaar zijn, liefde en elkaar altijd steunen. Op internet blijken er diverse checklists te zijn – I kid you not – om te kijken of je klaar bent voor een huwelijk. Ik geef graag – al dan niet aanvullend ;) – mijn persoonlijke tips.
-
- Laat het eerst voor wat het is. Wat ik nu ga schrijven en wat jij nu gaat lezen vind je waarschijnlijk hartstikke logisch maar ik weet uit eigen ervaring dat het in de praktijk anders gaat. Wat ik je mee wil geven is dat je het hele trouwonderwerp eerst gewoon even laat voor wat het is. Als je voordat je een relatie aangaat al aan het nadenken bent of deze potentiële kandidaat dan wel degene is met wie je gaat trouwen, leg je jezelf zo onwijs veel druk op! Helemaal niet nodig. Laat het gaan, geniet van de tijd samen, heb plezier, geniet! Zodra je het gevoel hebt dat je naar een volgende stap wil in je relatie komt het vanzelf aan de orde.
- Stel jezelf eens de vraag: waarom wil ik trouwen? Is het voor het feest, de mooie jurk – goede reden ;) – of omdat toekomstplannen zoals kinderen en het kopen van een huis dan makkelijker gaan? Het maakt niet heel veel uit wat je reden is, als het maar aansluit met de reden om te trouwen van je geliefde. Dat jullie op een lijn zitten is het allerbelangrijkste.
- Praat erover vóór het aanzoek. Uiteindelijk is het aanzoek bij ons ook niet uit de lucht komen vallen ;). Wij hebben het er best vaak over gehad. Van fantaseren over hoe de dag eruit gaat zien tot hoe we het huwelijk zien. De bruiloft is natuurlijk één, het huwelijk is iets anders en weten hoe jij en je geliefde daarover denken is wel handig. Als je dan ‘ja’ zegt dan weet je in ieder geval waar je ‘ja’ tegen zegt.
- Hoe zit het met het teamgevoel? Ik denk dat dit gevoel voor mij het allerbelangrijkste was. Ik wist namelijk wel dat ik het aan wilde gaan maar op een of andere manier kon ik daar soms toch ook over twijfelen. Ook al zei Stephan dat de liefde en het gevoel wederzijds was. Toen hij op die zonnige zondag op de heide op zijn knie ging voelde het gewoon als zo’n enorme toewijding! Dat hij zelf de ring had laten ontwerpen voegde voor mij heel veel toe. Zonder dat ik het wist had hij de afgelopen maanden al zoveel initiatief genomen, ik vond dat echt heel bijzonder. Het gaf me echt een nog sterker teamgevoel: dat we het allebei heel graag wilde en dat we er nu samen voor wilde gaan.
- Doe het op jouw tempo. Misschien ligt er elke week wel een uitnodiging op de mat voor een bruiloft en begin je je ernstig af te vragen wanneer jij aan de beurt bent. No pressure!. Maar echt. Uiteindelijk gaat het om jouw leven en jouw keuzes en het leven en de keuzes die je samen met je geliefde hebt en maakt. Als dat betekent dat jullie niet gaat trouwen, dat jullie verloving vijf jaar duurt of vul zelf iets in, dan is dat ook helemaal oké.
Dan ben je verloofd!
Het is heel gek want ik had het nooit verwacht, maar sinds dat we verloofd zijn voelt onze band nog sterker. Het voelt echt alsof we op basis van alles wat we samen hebben meegemaakt, beide de keuze hebben gemaakt om de rest van ons leven samen te zijn. Samen te vieren. De jaren hiervoor voelen als stevige fundering en daar gaan we nu op verder. Onze relatie voelt stevig en de verloving brengt rust met zich mee. Het is een onbeschrijfelijk gevoel maar echt ontzettend leuk. En hallo, ‘legaal’ pinteresten op mooie plaatjes van bruiloften en trouwjurken. YEESS!
Wat mooi Melle! Ik wist eigenlijk ook wel van in het begin dat ik for ever bij David wou blijven. Maar je weet nooit hoe het leven gaat hé. Dat heb jij wel al ondervonden. David en ik praten er ook regelmatig over en zitten heel erg op dezelfde lijn. Alleen kan ik ook totaal niet wachten en wil hij het nog een beetje uitstellen (money wise). Wat ik begrijp! Ik wil hem ook niet onder druk zetten om me te vragen dus ik laat het maar gewoon op z’n beloop gaan. We zien wel! :)
Auteur
Haha dit is echt ZO herkenbaar! En wat romantisch dat je hetzelfde gevoel hebt. Ik kon op een gegeven moment ook echt niet wachten maar eerlijk is eerlijk, als hij het op dat moment had gevraagd had het heel anders gevoeld dan hoe het nu is gegaan. Meer gelijkwaardig in plaats van dat hij het dan doet voor mij.
Ja zo voel ik het ook! Ik wil niet gevraagd worden omdat ik er constant over bezig ben en hij zich “verplicht” voelt. Want mijn vrouwenbrein kennende zou ik dan ook alleen nog maar kunnen denken dat hij me vroeg omdat ik er niet over kon ophouden. Haha.
Auteur
Haha ja precies dat!
Mooi verhaal om te lezen van jullie zeg! Het is inderdaad een onderwerp waar je het vooral ook samen over moet hebben. Het is toch wel een hele stap! Ik vind het zo mooi dat het zo goed voelt en echt tof dat de ring zelf ontworpen is, dat is inderdaad een mooie touch <3
Auteur
Ik moet eerlijk bekennen dat ik vanaf deze roze trouwwolk ook af en toe best koude voeten heb hoor. Hoe graag ik ook wil trouwen, het is toch zoals je zegt, best een grote stap. Maar als ik dan fantaseer over hoe de dag ook gaat zijn en hoeveel zin ik er in heb dan komt het gevoel weer helemaal terug. Dan kijk ik weer even naar de ring en dan ben ik weer helemaal overtuigd ;)
Wauw smelt, wat mooi geschreven. Ik heb nu bijna 4,5 jaar een relatie en mijn vriend is twee jaar jonger en ik ben 25 jaar. Toch vind ik het lastig omdat er tegenwoordig zoveel stelletjes uit elkaar gaan.. eerst trouwen zat altijd in mijn hoofd (vanwege mijn geloof etc). maar nu denk ik steeds vaker.. misschien eerst samenwonen, kijken hoe het gaat en dan de stap trouwen pas nemen.. ik zit enorm in dubio.
Auteur
Wat lief! Dankjewel :) En lastig is dat. Die gedachtes maken het allemaal niet gemakkelijk om te kiezen, te bedenken wat ‘goed’ is of je een idee te geven over wat je nu eigenlijk wil. Wie weet is samenwonen de beste stap, wie weet is het toch trouwen. Ik denk dat – zonder nou heel stoffig over te komen ;) – de tijd het wel zal uitwijzen.
Ah wat leuk om hier een artikel over te lezen, verloofd zijn lijkt me heel bijzonder! Mijn vriend hoeft niet per se te trouwen, maar ik wil het wel heel graag. Ach, we zien wel waar we uiteindelijk voor kiezen, we zijn nog jong!
Auteur
Precies, nog genoeg tijd om erover na te denken en misschien een beetje te fantaseren ;) Verloofd zijn is wel echt leuk moet ik zeggen dus als het zo ver is dan is dat wel een hele leuke bijkomstigheid!
Nogmaals gefeliciteerd lieve Melle! Verloofd zijn is denk ik inderdaad wel een heel fijn gevoel, en het feit dat een keuze is gemaakt is ook wel opluchtend denk ik. Je kan altijd blijven struggelen met een probleem of gevoel, maar eens dit opgelost is, is dat wel een ware opluchting. Je mail was voor een stuk herkenbaar.
Zelf kan ik nog niet praten over verlovingen of trouwen. Of zelfs een relatie. Ben nu 20 en heb nog nooit een relatie gehad. En als ik dat aan anderen vertel verklaren ze me gek of gestoord. Of vinden ze dat ik wat meer moet uitgaan om aan een partner te raken. Maar you know what? Ik heb er helemaal nog geen behoefte aan. De tijd zal het wel uitwijzen en de toekomst blijft geheim. En voorlopig red ik het wel met mezelf ;) Dat heb ik al mijn hele leven lang gedaan. Mijn gevoel zal mij vanzelf wel vertellen wanneer ik ergens bij iemand een stap moet zetten, daar ben ik van overtuigd. Het komt heus wel goed ;)
Auteur
Dat is absoluut zo. En juist wanneer je niet op zoek bent, kom je iemand tegen. Zul je net zien! :)
Wat onwijs mooi om te lezen hoe het bij jullie is gegaan, hoe je eigenlijk vanaf dag 1 al wist dat het goed zat en hoe jullie echt naar het aanzoek hebben toegeleefd samen. Heel bijzonder om daar iets over te lezen :) Ik kan me de ongeduldigheid ook wel een beetje voorstellen trouwens. Trouwen is ook echt mijn meisjesdroom en ik denk dat ik na een paar jaar een relatie ook zo graag die stap zou zetten :) Maar goed, eerst een vriend ‘vinden’ ;)
Het is jullie meer dan gegund dat het nu echt gaat gebeuren. Op naar nog heel veel hele mooie jaren samen! :)
Auteur
O lief zeg, dankjewel! En die vriend komt er zeker, want jij bent een mega geweldig superleuk mens! :)
Ik ben voorlopig nog single, maar vreemd is mssn dat ik van kleins af heb gezegd dat ik nooit wil trouwen. Zo voelt het nog steeds. Ik heb precies een beeld van een getrouwd koppel die ik niet uit mijn hoofd krijg. Ik begrijp dat getrouwde koppels ook eens ruzie maken en samen door een crisis kunnen gaan, maar ik heb thuis wel wat anders gezien. Niets geweldadigs en ik zie mijn ouders doodgraag, maar.. ik wil niet trouwen om dan op een bepaald punt in je leven eigenlijk te willen weglopen maar het dan toch niet doen. Snap je wat ik bedoel?
Auteur
Ik denk dat ik wel begrijp wat je bedoelt. Dat is inderdaad niet de insteek om te trouwen al begrijp ik de twijfel wel of het écht voor altijd zal zijn. Dat weet je natuurlijk nooit. Niet trouwens is overigens toch ook goed? No pressure, doe vooral wat je zelf fijn vindt. Dat is het belangrijkste!
Wat heerlijk om te lezen dit zeg! Het doet me terugdenken aan heel veel… En dat ga ik gewoon gezellig met je delen :D Ik stond altijd bekend al dat meisje dat nooit wilde trouwen en nooit kinderen wilde. Ja echt. Al mijn vriendjes die ik had, zelfs de echt serieuze, wisten dat ik niet wilde trouwen. En ja hoe cliché ook, maar toen ik Jimmy tegen het lijf liep dacht ik meteen: met jou wil ik trouwen. Mijn vriendinnen snapten er niets van en ik eigenlijk ook niet… Het was gewoon een gevoel. Daar ik eerder een relatie van 8 jaar had, trouwden Jimmy en ik al na zo’n 3,5 jaar relatie. Van die 3,5 jaar hadden we ook nog eens een jaar een lange afstandsrelatie, wat nu niet echt een lekker begin is haha. Plus de cultuurverschillen die het soms best een uitdaging maken haha. Het kwam zo’n beetje toen ik 30 werd. Het zat goed tussen ons, maar ik voelde me zo vreselijk oud worden. Ik was helemaal naar de andere kant van de wereld geëmigreerd voor hem, dus het hele idee van ‘samen’ was er natuurlijk, anders doe je zoiets niet. En ja ik wilde dus dolgraag trouwen. Niet voor het feest (op onze huwelijksdag waren er slechts twee vrienden die de foto’s maakten, en pas een half jaar later hadden we onze kleine maar heel mooie bruiloft), maar gewoon omdat ik met hem getrouwd wilde zijn. We waren het allebei compleet zat om steeds ‘mijn vriend’ of ‘mijn vriendin’ te moeten zeggen. Hij moet gewoon mijn man zijn en ik zijn vrouw, en samen als echtpaar het avontuur van het leven aangaan. Wellicht had het voor Jimmy nog iets langer mogen duren voordat we trouwden, met name omdat er eigenlijk niet zoveel geld was haha, maar toch ging hij op zijn knieën. Heb ook wel een aantal hints gegeven *aum*. Toch kwam het als een complete verrassing, had echt niet gedacht dat hij zo snel al de vraag zou stellen. En achter mijn rug om de ring had laten maken en alles. Heel bijzonder. En echt, nu we getrouwd zijn (1 jaar alweer! :D) voelt het zó goed. Dan is het dan officieel, en het gevoel veranderde ook. Opeens waren we een echte familie. Dus lieve Melle, geniet er maximaal van! Van de bruiloft, de voorbereidingen (die ik best wel stressvol vond trouwens), van het moment, maar vooral van jullie huwelijk! Liefs <3
Auteur
Ik ga je verhaal nog even 2934098 keer lezen, oo ik zwijmel helemaal weg. Zó romantisch en bijzonder! Hoe jullie elkaar hebben gevonden en het gevoel daarbij dan zo sterk is, dat is echt magisch. Ik voel het gewoon tijdens het lezen van je stukje (maar ook bij je blog over je verloving en de bruiloft). Echt prachtig! <3
Mooi om te lezen hoe dit proces voor jou is verlopen. Zo te lezen gaan jullie heel erg gelukkig worden (of eigenlijk blijven) samen.
Auteur
Wat lief! Daar gaan we voor. Dankjewel! <3