Zo’n beetje de eerste vraag als je iemand voor het eerst ontmoet: wat doe jij in het dagelijks leven? Of het nu een studie is of een baan, wat je doet identificeert je als persoon. Sinds schrijven een beetje mijn therapie is om mijn gedachten te ordenen, kon ik het niet laten om er een blogpost van te maken en zo mijn idee hierover met je je te delen.
Het is niet gewoon een baan, het is wie je bent
De vraag ‘wat doe je in het dagelijks leven?’ stond me óntzettend in de weg op het moment dat ik weinig energie uit mijn baan haalde omdat ik dingen deed die ik niet perse leuk vond. De periode dat ik mezelf naar mijn werk moest slepen en dat de enige weekenddag eigenlijk zaterdag was omdat zondag de dag was voor de dag dat ik weer moest werken. Precies. Niet echt gezellig. Op dat moment wilde ik niet zijn wat ik deed. Ik kreeg kippenvel als iemand die ik voor het eerst ontmoette me vroeg wat ik deed. Ik identificeerde mezelf met mijn baan en als ik er zo aan terug denk, vond ik mezelf toen ook helemaal niet leuk.
Hoewel werk naast een bron van inkomsten in het – wat mij betreft – beste geval ook voldoening geeft, heb ik soms het gevoel dat je jezelf ook zo kunt verliezen in je werk. De scheidslijn tussen werk en privé verdwijnt. Of je werkt meer dan dat je een privéleven leidt.
Het was dan ook mijn moeder die me er aan herinnerde dat ik en mijn baan, twee verschillende dingen zijn. Hoewel ik fulltime werkte en het soms inderdaad leek alsof ik mijn baan was, is het tegendeel waar. Ik ben niet mijn baan. Zie je het figuurlijke lichtje aan gaan? Dat.
In mijn huidige baan als Blog Relations Manager – mijn hemel, ik heb werkelijk nog nooit zo’n mooie functietitel gehad – komt het creatieve gedeelte én het relatie management samen. Ik vind mijn baan méga leuk en kan me er soms wel in verliezen. Of ik mijn baan ben? Zeker niet. Het leven is meer dan een baan, ík ben meer dan mijn baan. Die stelling in de kop van dit stukje? Daar ben ik het dan ook niet mee eens.
Je bent wat je doet; handelen vanuit je gevoel
Deze kop daarentegen, spreekt me ontzettend aan. Ik vind het een mooie gedachte dat jouw daden je karakteriseren en niet alleen je werk. Of dat nou is door de medemens een warm hart toedragen, door vrolijk te zijn of open te staan. Door te handelen vanuit je gevoel laat je zien wie je bent en wat je belangrijk vindt. Jouw waarden kun je meegeven in alles dat je doet. In je werk, en daarbuiten. Of je het nou belangrijk vindt dat ouderen een goed leven hebben en je je daarom meldt als vrijwilliger in een verzorgingstehuis, je een blog begint omdat je mensen wil laten weten dat zij niet de enige zijn met struggles in hun leven of dat je fanatiek de buurman groet.
Wat dan een interessante gedachte is, is wat zeggen mijn daden over mij? Of andersom, wat vind ik belangrijk en hoe kan ik die waarden omzetten in daden? Ik denk dat het vaak automatisch gaat maar het is áltijd fijn – en ook wel goed – om er eens in de zoveel tijd bij stil te staan.
Misschien vandaag wel.
Mooi om te lezen! Ik herken het heel erg dat je bijna zenuwachtig word als iemand ‘vraagt wat je doet’. Aangezien ik ruim1,5 niet werk door rugklachten, lang verhaal, voel ik mij altijd een beetje minder ofzo. Terwijl ik toch elke dag een paar uren bezig ben met mijn blog en die steeds meer groeit. Ik zeg dan nu ook dat ik een eigen website heb, ipv ‘ik heb geen werk’ haha
Auteur
Oo dat is goed zeg! Sowieso, maar ook dat je dan zegt dat je een eigen website hebt. Dat kan ook prima je werk zijn ook al verdien je er niet genoeg mee om rond te komen. Toen ik een tijdje werkloos was zei ik dat ook – vonden mensen altijd heel ongemakkelijk haha – en werkte ik ook aan mijn blog. Een hele fijne dagbesteding :) GO YOU!
Ik heb een periode van een paar maanden gehad dat ik thuis zat (was net gestopt met mijn master en op zoek naar een stage). Ik vond dat soort gesprekken toen ook heel moeilijk, want ik identificeerde me met mijn studie, stage of bijbaan. Ik denk niet dat het met elkaar samenvalt, maar het is wel een rode draad in je leven en makkelijker te beschrijven voor mensen (vooral aan mensen die je niet goed kent, die dat soort vragen inderdaad stellen).
Auteur
Dat zeg je mooi! De rode draad in je leven. Niet leidend, wel belangrijk.
Mijn leidinggevende die ik had bij mijn eerste vaste baan wreef ons er regelmatig in dat je werk-ik en je privé-ik twee verschillende personen zijn en dat al gaat het even minder goed op je werk, het veel belangrijker is dat alles daarbuiten goed gaat. Hoewel ik het toen al met haar eens was, heeft het nog een paar jaar geduurd voordat deze wijze les goed tot me doorgedrongen was. ‘En wat doe jij?’ ‘Gewoon, ik sta hier op dit feestje.’
Auteur
Wat bijzonder dat jouw leidinggevende dat zo verkondigde. En haha, precies dat! Biertje?
Wat mooi geschreven!
Toen ik het heel slecht naar mijn zin had op mijn werk, kon ik me er op een gegeven moment echt niet meer overheen zetten. Het is gewoon teveel van je tijd, om je erover heen te zetten. Ook al is het niet alles wat ik ben.
Auteur
Heel herkenbaar! En interessant om dan te realiseren dan wanneer je baan echt leuk wordt, je van dat idee los kunt komen. Echt!
Ik kan mij helemaal in jouw verhaal vinden, maar dan omgekeerd. Ik had een leuke baan, maar door veranderingen in het ‘bedrijf’ zelf, dus een nieuwe baas en nieuwe wetten, begin ik mij ook meer te slepen naar het werk.. Ik ben nog in de beginfase, dus ik moet ‘t allemaal nog een plaats geven. Of tijd. Ik probeer mezelf steeds opnieuw te zeggen dat ‘t op een dag wel goed komt.
Auteur
O jee, ja dat soort veranderingen zijn natuurlijk ook mogelijk. Heeft zoveel impact op de sfeer en je baan! Wel goed dat je het zo realiseert dat het niet goed gaat. Misschien kun je er nog met je leidinggevende over praten want je weet vast precies ook waar het aan ligt. Merk vaak dat als je zelf iets vertelt, ten eerste andere mensen ook open zijn naar jou én dat je dus soms ook info krijgt die je misschien erg kan helpen. Bijvoorbeeld welke plannen er nu worden uitgewerkt die misschien wel heel fijn zijn en jouw wensen tegemoet komen. Wie weet! Zet ‘m op! x
Zo’n vraag als wat je doet vind ik echt niet leuk. Als iemand zoiets vraagt weet ik mezelf gewoon geen houding te geven ofzo. Heb er altijd al moeite mee gehad om deze vraag te beantwoorden trouwens. Komt gewoon door het verleden met veel lichamelijk gedoe waardoor ik nooit mezelf heb kunnen zijn en daardoor die vraag heel confronterend was, of is.
Auteur
Wat naar zeg, laten we dan bij dezen afspreken dat we het niet meer vragen :) Misschien een hoe gaat het met je, of hoe was je dag of, wat is het laatste land waar je bent geweest? Levert vast leuke gesprekken op!
Zalig om te lezen, echt. Waren er maar mensen met zo’n gedachtes als jij!
Als de mensen mij vragen wat ik doe en ik antwoord ‘huisvrouw’, zie je bij velen zo het ‘tuuuuuuuuuuut’-geluidje in hun hoofd afgaan. Hun reactie? ‘Aha…. Euh…. da’s ook leuk, zeker?’ Met piepstem. :D
Ach, ondertussen ben ik het al gewend en kan ik er echt wel mee lachen :D Want uiteindelijk, de mensen die me kennen weten dat ik meer ben dan gewoon iemand die hele dagen de sh*t van d’r huisgenoten opruimt :D
Auteur
Nou, hier ben ik! :) En haha wat gek he! Ook met lachend ‘werkloos’ antwoorden weten de meeste mensen ook niet wat ze aan moeten. Maar wat is er mis met huisvrouw? En daarnaast heb je natuurlijk ook nog je blog. En dat laatste, zo is het maar net!
Helemaal niks mis mee ;) En met werkloos zijn ook niet, toch? Elk moet z’n ding doen zoals hij het wilt. Maar tegenwoordig moet je verzuipen in allerhande jobs en sociale bezigheden wil je iets betekenen in de maatschappij, naar het schijnt :D Aangezien ik altijd nogal een tegendraads iemand ben geweest doe ik daar lekker niet aan mee. Nèh. :D ;)
Auteur
Haha, that’s the spirit!
Poe moest het even twee keer lezen haha :) Heel interessant en ontzettend herkenbaar. Ik kan mijn werk tegenwoordig aardig goed van privé scheiden, maar met dingen waar ik echt gepassioneerd over ben niet zo. Dat is meer een gevoel, iets dat ik wil en niet iets dat moet. En dat maakt denk ik een groot verschil.
Auteur
Op mijn beurt las ik jouw reactie minstens 4 keer. Even over nadenken (sinds gisteravond stiekem al maar hé..) Vind het wel iets moois, dat ‘moeten’ van werk en dat ‘willen’ van passie. Denk ook dat dat (een van de) dingen is die ervoor zorgt dat het voelt alsof je je werk bent. Maar uiteindelijk zijn er áltijd dingen die moeten. Ook als je alleen maar zou doen waar je hart onwijs blij van wordt. Een combinatie én het ‘moeten’ ook oké vinden helpt misschien. OOO ik kan hier uren over nadenken. Ga ik maar eens doen geloof ik. Liefs! x
Als moeder kun je tenminste nog zeggen dat je moeder bent en dan heb je altijd wat om over te praten haha ;-)
Eigenlijk zou je een soort elevatorpitch moeten maken hiervoor: “Ik ben CEO van een online magazine en boekwinkel. Ik streef er naar om mezelf ooit te kunnen omschrijven als filantroop, maar daarvoor ben ik nog aan het sparen” Zoiets? ;-)
Auteur
Haha, moeders hebben altijd van die mooie wijsheden én – ik weet niet of ik het officieel ooit zal toegeven – altijd gelijk. En zo’n elevatorpitch lijkt me top. Die van jou is echt wel heel tof! Levert sowieso interessante gesprekken op. Op mijn vorige blog had ik mezelf zo omschreven: “Ik ben een vrolijke communicatiestudent (hier moet nog iets aan veranderd worden ;)) met ambitie om de wereld te verbeteren. Waarmee en hoe dat precies in zijn werk gaat weet ik nog niet. Tot die tijd laat ik me graag verwonderen door alles wat het leven te bieden heeft.” Lijkt me ook wel wat om te zeggen. Ga het eens proberen! :)
Oudjes bezoeken:) inspirerende blog weer Melle! Bedankt, heb ik weer wat om over na te denken.
Auteur
MARTINEEEE <3 ik dacht dus heel erg aan jou toen ik dat schreef. Maar volgens mij had je dat al begrepen ;)
Wauw vet mooi verwoord Melle. Ik had het er gister toevallig nog over met een goede vriendin die niet helemaal happy is met haar huidige werk. Laten we die vraag van wat doe je inderdaad maar achterwege laten dan krijg je misschien ook minder standaard gesprekken :)
Auteur
Dankjewel! :) En inderdaad, dat lijkt me een puik plan!
Heel erg mooi geschreven. Door chronische ziekte heb ik volgens mij zo’n 3 jaar thuis gezeten. Op zo’n moment is het ook echt heel erg naar als mensen vragen wat je doet. Ik vond verjaardagen waar ik niemand kende toen ook echt heel erg moeilijk om heen te gaan.
Fijn dat jij nu een fijne baan hebt gevonden! Ik zelf ook gelukkig. :)
Auteur
O jeetje ja dat kan ik me voorstellen. Wat fijn om te lezen dat het nu goed met je gaat en dat je zo geniet van kleine dingen. De naam van je blog zegt het al :) Echt knap! x
Lief, dank je wel! X
Wat goed gezegd! Ik heb een participatiebaan (en dus een uitkering) en ik vind het ook altijd moeilijk om iets te zeggen als mensen mij vragen ‘wat ik doe’. Met een uitkering word je toch een beetje aan de onderkant van de samenleving ingedeeld, heb ik het idee… Maar ik vind het werk wel heel leuk en ik heb de afgelopen twee weken ook vrijwilligerswerk gedaan, wat meer bij mijn gevoel ligt. Ik heb namelijk meegeholpen met de Beach Clean Up Tour van Stichting De Noordzee. Ontzettend tof, omdat je dan echt iets concreets voor de natuur doet! Dat is helemaal mijn ding! :D
Auteur
Dat is echt zo tof en inspirerend! Ik ben het helemaal met je eens. Toen ik een tijdje werkloos was en dat ook gewoon tegen mensen zei, viel er ook altijd zo’n awkward stilte. Afgezien dat ik best graag uitzicht wilde op een nieuwe baan, was het ook best een hele fijne periode en dat zei ik er ook vaak wel bij. Het vrijwilligerswerk wat je doet klinkt echt tof en wat super goed dat het zo aansluit bij jouw interesses! Wauw! Denk dat veel mensen met een betaalde baan dat niet zo kunnen zeggen. Steek die maar in je zak! :)
Fijn artikel Melle! Ik dacht eerst dat je een soort bespreking ging doen van het boek Je bent wat je doet van Roos Vonk. Is ook een fijn boek trouwens, aanrader! Ik had vroeger, toen ik slecht in m’n vel zat en geen fijne stageplek had ook zo’n gevoel van die zaterdag die dan je enige vrije dag is want zondag is om te stressen over de maandag die er weer aan komt. Heel erg eigenlijk dat je vergeet dat je echt wel meer bent dan wat je doet. Ik wou dat ik dit toen had gelezen want op dat moment neemt dat nare gevoel alles over.
Auteur
Haha grappig, voor inspiratie voor de foto google ik altijd even de titel of het onderwerp. Toen kwam ik het boek inderdaad tegen maar kende het nog niet :) Wat naar dat je ook zo’n periode hebt gehad. Echt stom zeg! Wie weet wat er was gebeurd als je het toen had gelezen. Achteraf is natuurlijk altijd alles beter/anders en ben er ook van overtuigd dat als je het nu leest het misschien wel meer impact maakt als toen omdat je het gevoel nu echt hebt weten om te zetten.
Wat mooi geschreven. Ik vind eigenlijk die ene kop, die jij niet vindt passen, wel passen bij mij, maar misschien in een andere context. Ik ben namelijk iemand die enorm zorgelijk is en mijn beroep is doktersassistente. Overigens wil dat niet zeggen dat ik bij elk akkefietje al klaar sta met een pleister trouwens hoor. Al moet ik wel eerlijk zeggen dat ik mijn werk nu wel minder belangrijk vind. Ik vind mijn werk wel heel leuk hoor, maar het is gewoon niet het belangrijkste in mijn leven meer. En dat vind ik ook wel fijn. Dat ik meer dan mijn baan ben.
Auteur
Mooie manier om daar achter te komen! :)
Dit is zeker heel mooi om over na te denken. Het zet me ook écht wel aan het denken: mijn nieuwe roman gaat namelijk over (PRIMEUR, mensen, primeur!) het verschil tussen wie je bent en wát je bent, en dat heeft ook te maken met wat je doet en waarom. Lekker vaag, maar ik vind dat verschil altijd wel heel interessant!
Auteur
Oeh, dat klinkt goed en HOERA voor deze scoop! WIIEEH! Zo tof :)