Weten wat voor jou werkt. Dit houdt me tegenwoordig behoorlijk bezig. Het is een zoektocht, een oneindig durende struggle van proberen, beoordelen en evalueren. Maar het heeft ook een andere kant. Namelijk het omgaan met andermans keuzes. Ik spreek uit ervaring als ik zeg dat accepteren en iemand oprecht de ruimte geven om te ontdekken wat voor diegene werkt (giving space, snap je), knap lastig kan zijn.
In de vorige blogpost vertelde ik over mijn frustraties en teleurstellingen. Want niet weten wat werkt is ronduit vervelend. Het was een enorme eye opener toen ik me besefte dat niet alles precies hetzelfde werkt voor jou als het werkt voor iemand anders. Uit kritiek en adviezen moet je dan ook halen wat voor jou nuttig is. Je neemt het niet allemaal aan, maar zoekt erin wat voor jou werkt.
Maar weten wat voor jou werkt is één ding. Omgaan met datgene wat voor iemand anders goed werkt een tweede. Dit gaat over accepteren dat iemand iets anders doet, op zijn of haar eigen manier.
Eten is altijd het beste voorbeeld
Bijna een jaar geleden startte ik met het Cambridge dieet. Drie maaltijdvervangers per dag, voor de rest water en thee. That’s it Best wel heftig, maar ik was vastberaden om het vol te houden. Dat lukte. Ik heb niet een keer gecheat. En geloof me, er waren genoeg momenten dat ik dat ik met liefde een pot pindakaas had leeggelepeld, of toch dat taartje had genomen. Op zulke momenten besef je hoe vaak sociale aangelegenheden samen gaan met eten. Eigenlijk altijd.
Fast forward. Een tijd geleden ontmoette ik iemand die ook het Cambridge dieet deed. Ik merkte dat ik het ontzettend leuk vond om daarover te praten, om ervaringen uit te wisselen en om erachter te komen dat diegene het ook moeilijk vindt. Waar ik ook achter kwam is dat diegene het dieet heel anders deed. Van regelmatig iets kleins erbij eten tot het vergeten van de maaltijdvervangers. Ik snapte werkelijk niet hoe ze dat kon doen. Cambridge is niet het dieet om iets bij te eten, zo is het niet ontworpen. Zo werkt het toch niet?
Ik ergerde me er aan en merkte steeds vaker dat ik het onderwerp vermeed of dat als het er over ging, ik me afzijdig hield. Dit ging me aan het hart. Ik wilde zo graag dat zij ook slaagde in het dieet, dat ze haar streefgewicht behaalde, dat het goed met haar gaat. En het moest haar lukken, want het was mij immers ook gelukt. Maar omdat ik het moeilijk vond dat zij een hele andere manier had van het volgen van het dieet, matchte dat niet. Sterker nog, ik werd gefrustreerd en afstandelijk, terwijl zij juist advies wilde en steun.
Irritatie ten top, maar wat zegt dat over mij?
En toen bedacht ik me: wat zegt dit eigenlijk over mij? Ik moet accepteren dat mensen sommige dingen die mij aan het hart gaan, anders doen dan ik dat doe, zou doen of heb gedaan. In dit geval gaat het over het een dieet, maar het zou net zo goed over een relatie kunnen gaan, over vriendschap of studie. Dat je keer op keer ziet hoe een vriendin steeds weer met een foute vriend aan het daten is of dat je ziet dat je vriend steeds weer die scriptie voor zich uit schuift. Het gaat jou aan het hart, je wilt dat diegene gelukkig is.
Maar weet je, sommige dingen moeten mensen zelf uitzoeken. Dat klinkt enorm cliché, maar het is wel zo. Sommige dingen moeten mensen ook anders doen, gewoon omdat zij zij zijn. Omdat zij ook de ruimte moeten hebben te ontdekken wat voor hun werkt.
Mooie post, Melle! Ik heb hier eigenlijk nog nooit zo bij stil gestaan, al herken ik wel het voorbeeld wat je beschrijft. Hm. Daar ga ik eens over nadenken :)
Auteur
Wie weet kom je nog met mooie inzichten :) Ben benieuwd!
Wat een fijne post :) Ik maak idd ook wel zulke dingen en ik vind dat ook heel moeilijk los te laten. Soms wil je eigenlijk iemand gewoon door elkaar schudden en roepen dat je niet snapt waarom ze het niet zien.. Maar je hebt gelijk, ze moeten het zelf doen of inzien. Lastig hoor!
Auteur
Nou. Precies dat dus. Even iemand door elkaar schudden inderdaad. Ooo wat zou dat soms fijn zijn. Lastig lastig, maar ik denk dat als we ons er bewust van zijn, het accepteren misschien al wat makkelijker gaat.
Ik heb hier zelf niet zo’n last van, nooit echt gehad geloof ik en anders is het op de opleiding logopedie wel flink afgeleerd ;) . Als logopedist moet ik altijd de maniertjes van mijn cliënten gebruiken om ze zover te krijgen dat ze hun doelen bereiken. Het werkt niet om ze zomaar iets op te leggen op mijn manier. Ieder mens zit idd weer anders in elkaar, alhoewel enkel meebewegen ook niet altijd het beste resultaat geeft. Soms hebben cliënten ook gewoon een ordinaire schop onder de kont nodig en dat moet je een beetje aanvoelen. Andersom vind ik het wel lastiger: het vinden van de manier die bij mij werkt en die lekker stoïcijns kunnen uitvoeren… Ik wou dat ik daar wat beter in was, ik laat me vaak veel te veel beïnvloeden door het commentaar van anderen, terwijl ik soms diep van binnen best weet wat voor mij het beste is.
Auteur
Lijkt me zo interessant, logopedie! Ik heb als kind daar lichtelijk een trauma van opgelopen haha maar wat je beschrijft over de begeleiding en over het meebewegen en aanvoelen wanneer het tijd is voor een schop onder zijn/haar kont, klinkt echt interessant. Vasthouden aan wat je zelf wilt en wat fijn is voor jou is echt ontzettend moeilijk. Tenminste, dat vind ik ook altijd. Vaak realiseer je dat soort dingen ook pas achteraf met het idee dat het misschien al te laat is. Heel herkenbaar in ieder geval!
Oei, zo herkenbaar! Je wilt inderdaad graag het beste voor mensen. Maar ook ik wil het recht hebben om dingen om mijn manier te doen (ook al is dat misschien niet de snelste of beste manier, het is MIJN manier) dus ik moet dat bij anderen ook respecteren. Hoe dichter iemand bij je staat, hoe moeilijker dat is heb ik gemerkt. Maar dat is juist liefde vind ik.. om die persoon helemaal te accepteren zoals die is en te houden van elk stukje :)
Auteur
Dat zeg je mooi. Ik ben het met je eens! Precies dat is het. Liefde, gewoon zoals het is (maar dan wel op mijn manier :p haha, grapje).
Wat een mooie post Melle. Ik denk dat het heel belangrijk is om mensen ruimte geven om zelf te doen wat ze willen. Aan de andere kant kan het ook heel liefdevol zijn om juist iemand een schop onder z’n kont te geven of te zeggen dat iemand een verkeerde vriend heeft. Dat voorkomt ook dat je zelf dingen op gaat zitten kroppen. Natuurlijk hoef je het niet 10 keer per dag te herhalen dat iemand in jouw ogen verkeerd bezig is. Gewoon één keer zeggen en dan iemand de ruimte geven om met die informatie te doen wat hij/zij wilt. Het is ook heel vervelend als je met iets bezig bent wat totaal niet werkt, je daar mee stopt en dat een goede vriend dan zegt: ”oh ja, ik zag al dat dat niks ging worden, maar ik wilde dat je het zelf uit zou zoeken”. Dus iemand de ruimte geven is denk ik heel erg goed en super belangrijk, maar een beetje betrokkenheid is ook niet verkeerd. Ook al kun je uiteindelijk niet voorkomen dat andere mensen fouten maken. En daar is ook helemaal niks mis mee, want van fouten kun je leren.
Auteur
Je vat het zó goed samen! Maar echt. Spot on! Het is ook precies die balans die je inderdaad voor jezelf moet vinden. Selma noemde het ook al, maar dan in haar werk met cliënten. Kan inderdaad net zo goed voor je vrienden of collega’s! Je sluit het mooi af. Van fouten kun je leren. Het is die positieve instelling die je in dat opzicht ver gaat brengen, daar ben ik van overtuigd!
Ach ja heel herkenbaar dit. Het is echter goed om te beseffen A. wat het met je doet B. waarom je zo opgef## raakt en C. dat die persoon (die jou zo dierbaar is) ook een compleet/leuk/fijn persoon is wanneer hij/zij niet dezelfde aanpak als jij hanteert. Ieder ‘lampjemoment’ komt op een ander tijdstip.
Auteur
Haha lampje moment. JAA! Precies dat.
Mooie post en heel herkenbaar! Echt heel herkenbaar haha :) Ik heb dat ook vaak en soms kan ik het gewoon niet van me afzetten. Maar als iemand dan iets lukt op een andere manier, dan wil ik wel graag weten hoe dan, zodat ik ook mijn eigen blik kan verruimen.
Auteur
Haha, ergens ook wel fijn voor mij. Want dit soort dingen vind ik soms stiekem best lastig om te delen. Vooral omdat ik alleen maar kan hopen dat het herkenbaar is. Dus dankjewel :)
Mooi geschreven Melle! Af en toe is het heel lastig om los te laten als je iets aan het hart gaat. Ik weet precies wat je bedoelt en dat heeft bij mij ook even geduurd. Het is natuurlijk zo dat iedereen zijn eigen keuzes moet maken en niet iedereen gelukkig wordt van hetzelfde óf dat iemand iets zelf moet ervaren en uitvinden. Fijn om te lezen, goed bezig!
Auteur
Dankjewel! En inderdaad, dat duurt even en is per situatie ook weer helemaal verschillend. Goed om er in ieder geval bij stil te staan én met jou te kunnen delen :)
Inderdaad! Ik denk dat dat voor bijna alles geldt, soms kun je praten als Brugman maar luisteren mensen pas als ze het zelf hebben otdenkt of ervaren.
Auteur
Precies dat, dan ervaar je het pas echt zelf. Maar dat is eigenlijk met allemaal van die levenslessen zo toch? ;)
Heel herkenbaar! Ik merk het ook als ik me irriteer aan iemand zijn/haar houding of gedrag. Tijdens een cursus van mijn werk leerde ik over de kernkwadranten en dat dit ‘ergeren’ te maken heeft met je eigen ‘allergie’. Ik stel mezelf sindsdien dan ook altijd de vraag: waarom roept deze houding of dit gedrag bij mij deze gevoelens op? En wat zegt dit over mijn allergie? Zeker de moeite waard om eens te googlen! :)
Auteur
O jaaa daar heb ik veel over gehoord en ook wel eens eentje ingevuld inderdaad. Superleuk onderwerp ook voor een blogpost. Dank voor de tip! :)
Ojaaaa kernkwadranten! Ik was die helemaal vergeten haha! Maar ik heb eens een soort “kinderboek” hierover gelezen waar alle karakters voor zo’n kwadrant stonden. Was echt mega leerzaam!
Auteur
Oeh dat klinkt goed! Daar ga ik even naar op zoek, dat lijkt me echt fijn. Want het is inderdaad best moeilijke materie.
Wijze woorden op de maandag! Ik denk dat dit ook vaak een kwestie is van ouder worden.. dat je anderen meer ruimte geeft.
Auteur
Dank u dank u :) En dat denk ik ook zeker!
Ha! Ik kan me daar ook mateloos aan irriteren. Echt, het lijkt altijd zo logisch als we het over anderen hebben, maar misschien (waarschijnlijk) denken ze hetzelfde over mij?! Het is cliché maar waar, van fouten maken leer je, that`s life.
Auteur
Oeh, dat is natuurlijk ook nog eens zo. Goed punt!
Mooi dat je deze hebt geschreven! Ik herinner me nog dat je dit vertelde toen – alsof onze lunch járen geleden is haha ;)
Fijne week!
Auteur
Nou zo voelt het soms wel! En moet je nagaan, soms blijven van die onderwerpen dus zo lang in mijn gedachten voordat ik de juiste woorden heb gevonden om het op te schrijven. Gelukkig ga ik je volgende maand al weer zien. Yay!
Ja, dit heb ik hetzelfde met blogs. Dan moet het even rijpen in m’n hoofd – vaak onbewust want soms weet ik niet eens dat ik hem ga schrijven. En dan stromen op een dag de woorden er zo – HATSEE – uit.
En yay volgende maand! <3
Artikel wat je aan het denken zet. Want ik herken het wel, maar ik vraag me nu ineens af hoeveel mensen zich aan mij irriteren omdat ik iets op mijn manier doe, terwijl zij vinden dat hun manier het beste is..
Auteur
Dan weet je dus nu dat die irritatie dus echt veel meer over hun zegt dan over jou :) HA!
Herkenbaar! Niet alleen is het vaak ontzettend lastig om te ontdekken wat nou eigenlijk écht werkt, ook is het zó verleidelijk om dan aan te nemen dat wat voor jou werkt, vast voor iedereen werkt – OF dat wat voor iedereen werkt vast ook voor jou werkt. Zucht.
Auteur
Haha nou inderdaad. Precies dat! Heel lastig maar uiteindelijk, komt het goed hoor! Hoop ik dan maar.
Ik vind het soms eigenlijk best sneu dat alle goedbedoelde adviezen vaak alleen dat maar zijn (en blijven): “goedbedoeld”. Bij mezelf heb ik gemerkt dat ik er toch anders insta dan de meeste van mijn vriendinnen. ‘Learning by example and learning by discovery’ noemen ze dat ook wel. Ik kan een voorbeeld goed opvolgen. Echter als ik zelf een goed voorbeeld stel, dan zie ik dat mijn vriendinnen dat toch niet meteen lukt (als ik zou willen dat het ze lukt).
Ook het commentaar van Selma in haar functie als logopedist vind ik interessant. Ik was altijd vrij goed in het volgen van een voorbeeld maar met logopedie was dat net even anders. Gelukkig had ik uitstekende begeleiding waardoor het al met al meeviel.
Auteur
‘Learning by example and learning by discovery’. Mooi! Dat is precies waar het over gaat, het loslaten voor jezelf en iemand anders de ervaring gunnen :) Dankjewel voor je reactie!