Bestemming: coach #4 | Samen overwinnen

Afgelopen vrijdag was het thema loopbaancoaching. Deze dag stond wat mij betreft helemaal in het teken van ervaren, loslaten, bewustwording, uitdagingen aangaan en het vooral samen overwinnen.

Na een aantal oefeningen en gesprekken over werk, waardes en alles daar tussenin, sluiten we de dag af met een opdracht. Of we in een kwartier een werkvorm van twintig minuten kunnen voorbereiden. We hebben eerder soortgelijke opdrachten gedaan. maar vind ik het onwijs spannend. Ik wil het zó graag goed doen, zó graag iets onwijs fantastisch en creatiefs bedenken en als het even kan, het leven van mijn medestudent voor wie ik de werkvorm ga maken, volledig positief veranderen.

De knalgele hoge hoed komt langs. Ik trek een van de opgevouwen briefjes met daarop de naam van een medestudent waar ik best tegenop kijk. Als coach voelt ze je heel goed aan, komt ze direct tot de kern en als mens is ze prachtig, vol talenten en ontzettend doelgericht. Haar coachvraag ‘hoe zorg ik dat ik mijn hulpbronnen toelaat op mijn levenspad’ maakte het niet makkelijker. Ik sla dicht en vind het opeens mega moeilijk om iets überhaupt te bedenken. Nog 10 minuten. De druk, die is inmiddels sky high.

Ik zoek een plekje, open mijn notitieboekje en begin te schrijven. Eerst de coachvraag. Ik teken een weg, met bomen als zijnde levenspad en bedenk  me waar dit nu eigenlijk over gaat. Ze is zo doelgericht en krachtig, maar op moment dat iemand haar vragen stelt over haar doel – ‘hoe zie je dat voor je?’ of ‘wat wil je daarmee bereiken’ – klapt ze dicht. Het voelt voor haar alsof de mensen die dat zeggen haar en haar doel in twijfel trekken. Het maakt haar onzeker. Deze vraag gaat over zelfvertrouwen maar ook het inzicht dat je niet met alles iets hoeft te doen. De bomen die langs mijn geschetste weg staan, doen me denken aan appelbomen en voordat ik het weet denk ik aan cherry picking. “Haal eruit wat voor jou belangrijk is, doe wat voor jou werkt”. Ik pakt twee vellen papier, stiften en post-its en leg alles klaar. En omdat ik me op dat moment onwijs bewust was van mijn onzekerheid – ik sloeg al dicht bij het idee dus ja, dat was wel duidelijk – besluit ik het hierbij te laten.

En ja, dat vond ik dus heel erg moeilijk.

Twee vellen papier heb ik op de muur geplakt. Eentje is leeg, op de andere heb ik een boom getekend. Op het linker lege vel verzamelen we met post-its allerlei adviezen en tips (goed of niet goed, gevraagd of ongevraagd). Vervolgens gaan we samen een selectie maken en die – met een beetje fantasie – als appeltjes in de boom hangen.

Dat ging dus even totaal anders dan ik had gedacht. En terwijl ik al excuus wil maken voor deze belabberde werkvorm, begint ze fanatiek te schrijven en de post-its in de boom te plakken. Met een mond vol tanden – ik ben op een gegeven moment maar opgehouden met praten – kijk ik vol verwondering toe hoe ze blijft schrijven. Het gaat echt goed, en het als de boom vol hangt met post-its waarop ze allerlei wedervragen en opmerkingen heeft geschreven, zoals ‘ik ga het parkeren’ en ‘dankjewel, ik ga erover nadenken’ of ‘hoe zie je dat precies voor je’, blijkt wonder boven wonder alsnog het doel bereikt te zijn. De werkvorm heeft haar positief beïnvloed, ze realiseert zich dat ze niet met alles wat iedereen zegt iets hoeft te doen en dat het haar niet van haar doel af hoeft te brengen. Dat het haar eigen keuze is. En dat in slechts twintig minuten.

Het was ongelofelijk en mega ontzettend bijzonder om hier onderdeel van te mogen zijn. Dit magische gevoel is waar ik het voor doe. Zij gaf mijn werkvorm vorm, door haar kwam het tot leven en kon ik weer een stukje onzekerheid laten gaan.

Overwinnen doe je samen. Make your day.