Dit houdt me bezig | Ik vind accepteren ontzettend moeilijk

Vorige week postte ik een blog met tips voor een nieuwe start met daarbij de vraag of je me kon helpen. Ik wil namelijk heel graag weer meer delen en schrijven. Maar hoe? Geen idee. Ik kreeg heel veel leuke ideeën en tips in de reacties en via de mail. Dank daarvoor. Echt heel erg leuk en lief! Amber reageerde met het idee om te schrijven over accepteren en loslaten. Mocht dat nu nét een proces zijn waar ik middenin zit. Er is naast het verlies van ons kindje nog veel meer wat op dit moment speelt.

Tijdens mijn zwangerschap bleek ik namelijk niet alleen zwanger te zijn van een prachtig lief meisje, maar ook een vleesboom te hebben. Iets wat bij heel veel vrouwen voorkomt maar waar ik eigenlijk nog nooit van had gehoord. Het is een goedaardig spierweefselgezwel die in of aan de baarmoeder groeit. Geen idee hoe lang die van mij er al zit, ik heb er in ieder geval nooit last van gehad. Tijdens de zwangerschap was hij door de zwangerschapshormonen erg gegroeid en was hij op zijn grootst zo groot als een flinke grapefruit. Juist. Dat is echt énorm.

En dan heb je opeens een vleesboom.

Op zich hoefde dit geen problemen te veroorzaken. Helaas bleek dat voor mij anders te zijn. Na het afscheid van ons meisje is de boom ontzettend gaan krimpen en afsterven. Ik wilde zo graag af en toe iets leuks kunnen doen, op pad kunnen gaan en even mijn zinnen kunnen verzetten. Dat feest ging niet door. Het afsterven en krimpen van de boom zorgde voor torenhoge infectiewaardes, ontzettend veel buikpijn en hoge koorts waardoor ik regelmatig in het ziekenhuis te vinden was. Ik ben zelfs nog een week opgenomen geweest voor onderzoeken en antibiotica via een infuus.

Als ik daarop terugkijk realiseer ik me pas hoe ziek ik eigenlijk was. Ik had geen energie, ben die hele week bijna niet mijn kamer uit geweest en kon niets hebben. Geen mensen, geen activiteiten maar ook geen tegenslagen. Ik zat middenin een rouwproces maar op dat moment was er eigenlijk vooral aandacht voor mijn gezondheid. Dat maakte het allemaal ontzettend moeilijk en ingewikkeld. Ik trok het gewoon niet. Goddank dat Stephan, mijn ouders en vriendinnen langs kwamen, dat ik zoveel lieve steun en berichtjes van vriendinnen heb gekregen en dat de verpleegkundigen zo lief waren. Ik had het niet gekund zonder hun.

Twee weken na mijn ontslag uit het ziekenhuis voelde ik me ein-de-lijk weer een beetje beter. Ik betrapte mezelf erop dat ik vooruit durfde te kijken, dingen durfde de plannen en me daarop verheugde. Ik ging nog even door met de antibiotica, maar na drie weken mocht ik ook daarmee stoppen. Mijn lichaam zou het zelf verder oppakken, en dat deed het. Toen afgelopen week mijn waardes weer normaal waren heb ik aanvullend onderzoek gehad en is er een plan gemaakt: de boom moet weg.

En daar zijn we dus nu. Met een plan op tafel dat ik geopereerd moet worden om de boom te verwijderen. Iets wat ik wel had zien aankomen maar waar ik nu ongelofelijk bang voor ben. Bang voor de narcose, voor het idee wat ze allemaal met me gaan doen maar ook bang dat het mis gaat. Bang dat onze állergrootste wens om ouders te worden en een kindje op te mogen voeden, in rook op zal gaan. Voor ons zal zwanger worden sowieso nooit meer makkelijk gaan. Het zal altijd moeilijk blijven en de vraag blijft altijd of ons kindje gezond is. Met het verwijderen van de boom wordt dit voor mijn gevoel nog meer bemoeilijkt. Ik zal mezelf en mijn allergrootste wens moeten overgeven aan de artsen. Volledig vertrouwen dat het goedkomt en dat vind ik echt heel erg moeilijk.

Accepteren en loslaten

Dat is waar ik me de afgelopen week ontzettend mee bezig heb gehouden. Ik zat er middenin en tegelijkertijd was ik me door de tip van Amber zo bewust van de manier waarop ik het aanging. Het was alsof dit plan een nieuw vat met emoties opentrok waardoor ik een paar dagen helemaal van de leg was. Ik kon elk moment wel huilen, alleen al bij de gedachte. Ik wil zo graag verder, zo graag de situatie accepteren en me sterk voelen om verder te gaan. Maar het lukte niet. En terwijl ik zo hard aan het proberen was, observeerde ik mezelf ook. Waarom direct doorgaan? Waarom mag het leven niet voor een paar dagen – of hoe lang dan ook – gewoon even ontzettend kut zijn?

Hou het stevig vast voordat je het loslaat

Het voelde heel tegennatuurlijk om mezelf tegen te houden om volautomatisch mezelf zo ver te pushen dat ik er klaar voor was om dit ‘lot’ te accepteren. Maar ik ben er achter gekomen dat dat voor mij niet de manier is. Dat is ook wat ik je graag mee wil geven, misschien werkt het ook voor jou. Neem de tijd om het even niet te accepteren. Laat het nog even niet los, hou het vooral stevig vast en neem tijd om er tegenaan te schoppen, boos te zijn, te huilen. Doe wat je nodig hebt. Doe het gewoon. Ervaar alles wat je voelt, uit het, praat erover. Gooi het af van je af en pak het af en toe weer op en ervaar het opnieuw.

Dan komt dat accepteren daarna vanzelf.
Dat weet ik zeker.

51 Reacties

  1. oktober 23, 2017 / 07:40

    Veel sterkte. Ik duim voor jullie dat de operatie goed gaat.

    • Melle
      Auteur
      oktober 23, 2017 / 10:40

      Wat lief! Dankjewel. Ik ben benieuwd wanneer het gaat gebeuren. Waarschijnlijk over drie maanden pas.

  2. oktober 23, 2017 / 07:50

    Wauw, ik ben er echt even stil van. Ik heb veel updates van jou gemist, maar deze post sprong er opeens uit op Twitter en moést ik even lezen. Het eerste wat ik denk ik: wat is zij sterk!
    Terwijl je door een moeilijke tijd gaat, kan jij de situatie alsnog observeren. Dat is echt zó moeilijk, maar wat je zegt, wel het begin van iets accepteren en loslaten. Alleen al om die reden bewonder ik jou. En dat mag je ook best wel beseffen, dat je verdomd sterk bent! <3

    • oktober 23, 2017 / 08:52

      Precies dat wilde ik zeggen. En misschien heb je er iets aan, misschien ook niet, maar heb je Vrij van Marnix Pauwels al gelezen?

      • Melle
        Auteur
        oktober 23, 2017 / 10:44

        En Lenneke, mega dankjewel ook! Echt heel lief. En dat boek, nee dat heb ik nog niet gelezen. Net direct even opgezocht. Klinkt wel heel interessant? Wat vond jij ervan en wat heb jij eruit gehaald? x

    • Melle
      Auteur
      oktober 23, 2017 / 10:43

      Dankjewel lieve Mylène, echt <3<3

  3. Katrien
    oktober 23, 2017 / 10:13

    Wat een mooie blog, sterk en breekbaar tegelijkertijd. Ik kan de juiste woorden niet vinden nu maar vind dat je je emoties heel krachtig kan verwoorden. Ik wens jou de komende tijd veel kracht en liefde toe.

    • Melle
      Auteur
      oktober 23, 2017 / 10:44

      Lief! Dankjewel Katrien <3

  4. oktober 23, 2017 / 10:26

    Helemaal mee eens, je hoeft niet altijd direct maar los te laten. Volgens mij is de verwerking veel sterker als je eerst even niet loslaat. Pas daarna zal het (hopelijk!) makkelijk worden. Hoop dat erover schrijven je ook helpt. Heel veel sterkte en succes gewenst met je operatie!

    • Melle
      Auteur
      oktober 23, 2017 / 10:50

      Toen ik het zo realiseerde maar ook nu ik jouw reactie zo lees, klinkt het zo logisch. Erover schrijven helpt zeker en het delen met jou bijvoorbeeld ook :) Dankjewel voor je reactie! En die operatie, dat zal nog wel even duren. Iets met een wachtrij van 3/4 maanden.

  5. oktober 23, 2017 / 10:32

    Lieve Melle,

    Wat komen je woorden bij mij hard binnen en wat geef je mij nu hoop voor de toekomst. Mijn moeder heeft op dit moment hersenschade en is met spoed opgenomen in het ziekenhuis. Ik probeer mijn hoofd boven water te houden, maar wat je beschrijft. Het accepteren dat ze ziek is is iets wat ik nog niet kan en nog niet wil.

    Even terug op jou: ik vind het moedig hoe je je gevoelens keer op keer onder woorden kan brengen en altijd zoekt naar iets wat je standvastigheid geeft. Ook al voel jij het niet zo, je dealt toch maar met dingen die op je pad komen. Ik heb de laatste tijd veel aan je gedacht, dan kwam je naar boven als ik je tasje pakte of als ik even een blog wilde lezen. Ik vind het maar knap hoe je dit alles doet, terwijl het leven even zo oneerlijk lijkt.

    • Melle
      Auteur
      oktober 23, 2017 / 10:51

      Jeetje mina Malu wat erg! Dat accepteren is inderdaad ook helemaal niet fijn nu, dat snap ik heel goed! Ik hoop dat het gauw weer beter gaat met je moeder en dat ze er goed uit komt. Heel veel sterkte en liefde voor jullie! En dankjewel voor je lieve woorden, dat helpt echt <3

  6. oktober 23, 2017 / 10:40

    Ik heb echt heel veel bewondering voor jou! Je gaat door zo’n moeilijke periode en je moet zoveel verwerken, maar toch slaag je erin om alles alsnog te analyseren en er wijze lessen uit te trekken. En daarnaast lukt het je dan ook nog om elke maandag zoveel mensen (waaronder mij) te motiveren en aan het denken te zeggen. Ik hoop dat je beseft hoe sterk je bent en ik wens je veel sterkte toe de komende tijd.

    • Melle
      Auteur
      oktober 23, 2017 / 10:53

      Dankjewel, heel lief! <3

  7. oktober 23, 2017 / 12:15

    <3 Wat ben je een fantastische vrouw! Ik bewonder je

    • Melle
      Auteur
      oktober 23, 2017 / 20:20

      Lief! ❤️

  8. oktober 23, 2017 / 13:45

    Wat knap hoe je hiermee omgaat en er over schrijft. Ik wens je heel veel sterkte toe. Ondanks dat het belangrijk is om niet meteen alles los te laten, toch een klein idee. Aangezien er meer vrouwen zijn waarbij een vleesboom is verwijderd, zou je via je arts eens met iemand kunnen praten over haar ervaringen. Dat kan je namelijk geruststellen. Het is belangrijk dat je met een gerust gevoel een operatie ingaat. Ik zal aan je denken.

    • Melle
      Auteur
      oktober 23, 2017 / 20:23

      Goede tip, dankjewel! Ik ga het vragen. Beter dan alle horrorverhalen op fora. Nog ruim drie maanden om me te ‘verheugen’.

  9. Marjan
    oktober 23, 2017 / 15:59

    Hier word ik ook even helemaal stil van. Dankjewel voor het inzicht dat een mens niet meteen alles hoeft los te laten c.q. weg te duwen maar dat verdriet ook eerst helemaal gevoeld mag worden voor je weer verder wil/kan gaan. Dikke knuffel <3

    • Melle
      Auteur
      oktober 23, 2017 / 20:23

      Alsjeblieft ?❤️

  10. oktober 23, 2017 / 16:08

    Wat heftig meid, echt. Heel mooi geschreven en ook herkenbaar. Ook ik had mijn eerste operatie, eerste keer narcose en dergelijke begin dit jaar. Ik vond het doodeng. De operatie was overigens ook in dat gebied en ook bij mij is de vraag hoe makkelijk het zal gaan om zwanger te worden. En als het lukt dan heb ik een hulpstuk nodig tegen baarmoederverzakking. Nee de operatie was niet leuk, maar achteraf wel blij dat het gedaan was en ook een ervaring rijker. De narcose was heerlijk, echt waar. Toen ik wakker werd wilde ik het liefst weer doorslapen en ik heb helemaal geen pijn gehad, ook na de operatie niet. Ook niet misselijk, terwijl ik normaal mega snel misselijk ben. Een paar uur later zat ik zelfs al aan de pannenkoeken. Maarja dat is natuurlijk voor iedereen anders. Het is heftig en ook ik was wekenlang hartstikke nerveus. Al die vragen over wat daarna, hoe verloopt het, de angsten, weten de artsen wel wat ze doen… Ben nog steeds veel onder controle ook. Ik was zelfs zo bang dat we hebben geregeld dat Jimmy bij de operatie mocht zijn. Hij is natuurlijk wel zelf anesthesioloog, maar in een ander ziekenhuis. Ik vond dat mega fijn en heeft me echt geholpen. Ik wens je heel veel sterkte met de operatie. Als je er over wilt praten of iets dergelijks, stuur me gerust een bericht. Ik denk sowieso aan je meid. Liefs xx

    • Melle
      Auteur
      oktober 23, 2017 / 20:29

      Dankjewel lieve Sabine dat je je verhaal deelt. Zo vervelend dat je dit moest meemaken maar echt bewonderingswaardig hoe je ermee omging en gaat. Je weet precies wat je wilt en dat dat belangrijk is om t aan te geven ook bij de artsen dan kan dat. Het is ook belangrijk en dat heb je mij met jouw reactie laten zien. Dankjewel daarvoor! ❤️ Ik heb morgen een belafspraak over medicatie – ze willen mijn hele hormoonhuishouding platleggen in de hoop dat de boom krimpt en het met een kijkoperatie kan. Ik heb mijn twijfels en dat ga ik gewoon zeggen. YES!

  11. oktober 23, 2017 / 16:28

    Holymoly Melle, zo’n boom klinkt echt heel naar (ik noem het ook maar gewoon boom want vleesboom klinkt nog enger. Wat een woord!). Ik hoop vanuit de grond van m’n hart dat alles weer snel goed gaat en dat je snel geneest! Zoals m’n papa altijd zegt: moeilijk gaat ook. Daar heb je misschien op dit moment niet heel veel aan, maar oké. Vind je echt een super straffe en sterke vrouw dat je vanop een afstandje naar alles kan kijken. En dan ons nog motiveren ook. En nog blogposts erover schrijven ook!

    Ik heb nu zelf ook een beetje een acceptatieprobleem. Veel minder ernstig dan het jouwe. Maar ik ben daar ook gewoon nog niet klaar voor. Ik sta helemaal achter jouw aanpak om het soms gewoon even bij te houden en er om te huilen en weetikveel waar je nood aan hebt dan. Soms is het nog niet het juiste moment voor dingen. Het zal wel komen. We moeten erdoor. En moeilijk gaat ook. Houd ik mezelf dan voor.

    • Melle
      Auteur
      oktober 23, 2017 / 20:31

      Dankjewel lieve Irene! Ik vind de uitspraak van je vader wel mooi en direct. Zo is t. Het gaat ook en dat kleine beetje moeten we niet vergeten. Heel veel sterkte met accepteren. Ik huil af en toe met je mee!

  12. Kaylin
    oktober 23, 2017 / 18:18

    Wat een verhaal. Het plaatst het voor ons lezers allemaal nog wat meer in perspectief waarom je een pauze nam. ZO verstaanbaar!
    Denk ook even na met betrekking tot de operatie wat voor persoon je bent: wil je veel informatie en goed voorbereid zijn of wil je net niet weten wat het allemaal in houdt? Dit kan volgens mij (en wat ik leerde op school) een verschil maken met hoe je alles ervaart in het ziekenhuis. Ik denk sowieso aan jou. En ik hoop ook dat dit voor Stephan allemaal wat meevalt? Moet voor hem ook een grote shock geweest zijn.

    • Melle
      Auteur
      oktober 23, 2017 / 20:34

      Dat vind ik echt heel interessant dat je dat zegt. Wat een goede tip! Ik dat opzicht hoef ik inderdaad niet alles te weten wat ze met me doen. Ik ga het zeker in gedachten houden. Voor Stephan was het ook inderdaad niet het leukste nieuws ooit maar hij is zo mega lief en heeft toen (en nog steeds) maar weer eens laten zien dat hij er altijd voor me is ❤️

  13. oktober 23, 2017 / 19:00

    Lieve Mel, wat een held ben je toch. Dat je weer alles – lees: al jouw kwetsbaarheden – zo eerlijk durft op te schrijven en te delen. Proud of you! Zoals jij zou zeggen: houd dit vast! Loslaten komt inderdaad op zijn tijd;) Tot zondag! LIEFS

    • Melle
      Auteur
      oktober 23, 2017 / 20:35

      Kan niet wachten! ❤️❤️❤️

  14. oktober 23, 2017 / 19:41

    Sterkte Melle! Ik duim voor jullie beide! Trots dat je het allemaal durf te delen, want dit is gewoon enorm persoonlijk. Maar kan ook wel helpen in de verwerking. Ik snap je angst, maar je kant dit. Dat weet ik zeker <3 Ik duim voor je! Alle duimen in de lucht en heel veel dikke knuffels en sterkte. Ik wou dat ik ze live kon komen geven, maar helaas kan dat niet. Anders had ik het wel gedaan, dus je zal het met digitale knuffels moeten doen.
    Weet je, als er iets is wat ik heb geleerd het afgelopen jaar is het dat wel. Verdriet leren omarmen en toelaten. Toen oma stierf was dat namelijk niet vanzelfsprekend. Ik heb het leren accepteren dat ik moeilijkere dagen had, maar dat is af en toe een ware strijd geweest. In zo'n situaties kan je niet anders dan verdriet accepteren, maar ik als lachebek en positiveling tot over mijn oren kon dat gewoon niet accepteren. Dus ik heb er net als jij wel een eindje tegen gevochten en uiteindelijk heb ik me overgegeven aan het verdriet. En het toegelaten. Ik denk ook wel als het om simpele dingen gaat -trein die vertraging heeft, is een voorbeeld wat me vandaag overkwam- dat er inderdaad veel ergere dingen in het leven zijn. Maar als je daardoor gefrustreerd bent of misschien zelfs boos, hoe moet je dat kwijt kunnen zonder het te uiten? Dus ja, het is inderdaad een goed idee om eens goed boos of geirriteerd te zijn dat jij weer later thuis bent. Om dan opgelucht op de trein te kruipen, en te accepteren dat je wat later thuis bent vandaag. Zo zie ik het ;) Ik kan gelukkig wel steeds meer dingen met een lach zien. Mijn mobieltje begaf het zaterdag en een jaar geleden zou ik in paniek geschoten zijn en compleet beginnen flippen. En nu ben ik er eigenlijk al een heel weekend mee aan het lachen. Zat vandaag een hele dag zonder mobieltje. En you know what? Vond het niet eens zo erg. Zalig die rust :) Accepteren ;)

    • Melle
      Auteur
      oktober 25, 2017 / 18:10

      Die wijze en mooie woorden van jou, ik kan er nooit genoeg van krijgen. Ik vind het zo bijzonder hoe je ermee om gaat en mij elke keer weer weet te inspireren. Dankjewel daarvoor en ook voor alle liefde en knuffels. Digitaal of niet, het helpt wel!

  15. oktober 23, 2017 / 19:52

    Alvast veel sterkte en beterschap ivm je aankomende operatie, meid! Mijn moeder had enkele jaren geleden ook een vleesboom.. Hebben we ook even bange momenten doorstaan, maar gelukkig is alles goed gekomen. Ik duim voor een even goede afloop!! Over loslaten en terug doorgaan, maar toch nog even vasthouden alvorens je kan loslaten. Dat is iets waar ik steeds moeite mee heb. Van kinds af aan werd ik van thuis uit gepusht om steeds door te gaan, ondanks alles. Doch ik liever even tijd voor mezelf nam, moest ik gewoon doorgaan. En dat zit er nog steeds in. Ook nu er wat boven mijn hoofd hangt en ik er gewoon geen zin in heb is hun enige antwoord: ‘Draai die knop om en ga door’. Terwijl ik nu echt even wil gaan liggen om nooit meer op te staan.

    • Melle
      Auteur
      oktober 23, 2017 / 20:39

      Dankjewel! Heel lief ❤️. En voor jou, hou t vast, voel, huil, schop er tegenaan en zoek vooral ook iemand met wie je dat samen kunt doen. Zet ‘m op!

  16. oktober 23, 2017 / 21:24

    Ah jeetje, wat ontzettend naar om te horen dat je naast het verlies van jullie kindje ook hiermee te dealen hebt gekregen. Ik hoop zo hard dat de artsen je snel van de vleesboom af kunnen helpen en dat je je dan lichamelijk een stuk beter voelt. Veel sterkte met de operatie!
    Je blog is zo mooi, eerlijk en inspirerend geschreven. Ik vind het echt heel knap dat je, juist in deze moeilijke tijd, heel open en eerlijk van je afschrijft en nog altijd mensen weet te inspireren met hoe krachtig jij erin staat. Accepteren is een lastig iets en ik kan me voorstellen dat je niet van de ene op de andere dag dingen van je af kunt zetten. Maar je bent al heel erg op de goede weg door erover te schrijven. Topper! :)

    • Melle
      Auteur
      oktober 23, 2017 / 21:43

      Dankjewel lieve Romy! Ik vind t zo bijzonder en je lieve woorden helpen echt heel erg ❤️. Ik sta nu op de wachtlijst. Over 3/4 maanden ben ik aan de beurt. Keep you posted! Xxx

  17. oktober 23, 2017 / 21:27

    Pff wat heftig allemaal dit! Ik ben er zelf een beetje stil van. Ik wens je ontzettend veel sterkte, met de operatie maar ook met alles eromheen!

    • Melle
      Auteur
      oktober 23, 2017 / 21:44

      Dankjewel Madelon! ❤️?

  18. oktober 25, 2017 / 10:06

    Alles wat ik wilde zeggen is eigenlijk hierboven al gezegd. Wat een lieve woorden en goeie tips komen er voorbij zeg! Heel veel sterkte de komende tijd. Ik hoop dat dit proces zo soepel mogelijk (voor zover dat kan) zal verlopen en dat je heel veel kracht haalt uit je eigen manier van ermee omgaan. Ook al is dat niet makkelijk, je hebt in ieder geval jezelf een heel groot cadeau te geven door jezelf zo goed te kennen. Werk dat je eerder hebt gedaan betaald zich nu uit. Ik denk dat dat je enorm gaat helpen. ♥

    • Melle
      Auteur
      oktober 25, 2017 / 18:08

      Dankjewel Heleen, echt heel lief!

  19. oktober 27, 2017 / 15:26

    Sterkte Melle! Dat zijn nogal veel heftige dingen in een korte tijd. Logisch dat je tijd nodig hebt, denk ik. En dat ‘1-2-3 doorgaan’ voor nu niet een reële optie lijkt.

    Ik hoop dat Stephan en jij alle tijd kunnen nemen die jullie nodig hebben. <3

    • Melle
      Auteur
      oktober 28, 2017 / 10:59

      Dankjewel Ingrid! Dat komt vast goed. Komende week hebben we nog een extra afspraak in het ziekenhuis om het allemaal even goed te bekijken en een goed plan te maken. Hopelijk voelt dat plan ook echt goed – het idee van opnieuw kijken in ieder geval – en kunnen we daarmee verder. En dan maar hopen dat de operatie snel kan plaatsvinden. Dank voor je steunt! xx

  20. oktober 27, 2017 / 17:41

    Ik weet niet wat ik moet zeggen. Ik ben er gewoon helemaal stil van gevallen… Wat iemand al niet kan meemaken.. Ik wil je een dikke knuffel geven en zeggen dat alles goed komt. Misschien lijken het loze woorden, maar ik hoop toch echt dat dit zo is. Ik hoop dat ooit jullie wens uitkomt en kan me voorstellen dat je overgeven aan het verwijderen erg lastig is. Ik wens je heel erg veel sterkte en vind je echt een topper dat je dit zo eerlijk, open en helemaal als Melle deelt. Topper!<3

    • Melle
      Auteur
      oktober 28, 2017 / 11:00

      Zo lief! Dankjewel Sas <3 <3 <3

  21. oktober 28, 2017 / 17:09

    Ik vind je jou bijzonder sterk. Heel veel sterkte voor jullie. Ik hoop dat de operatie snel plaats zal vinden en dat je daarna weer een stap verder bent.

    • Melle
      Auteur
      oktober 28, 2017 / 21:00

      Dankjewel Nesrin! ❤️❤️

  22. Moniek
    november 1, 2017 / 21:49

    Pft wat super heftig allemaal dit! Wat ben jij een enorm sterke vrouw, dat bewonder ik enorm! Heel veel sterkte komende tijd met de operatie en alles eromheen! ❤❤

    • Melle
      Auteur
      november 1, 2017 / 21:54

      Dankjewel dat helpt! :)

    • Melle
      Auteur
      november 6, 2017 / 10:46

      Graag gedaan, hopelijk geeft het verheldering en helpt het in je acceptatieproces! Veel liefs en zet ‘m op! xx

  23. november 11, 2017 / 12:46

    Lieve Melle, ontzettend heftig wat er allemaal speelt en nog meer speelt. Ik wens je echt alle goeds en hoop dat het vanaf nu alleen maar beter mag gaan en dat het elke dag een beetje beter lukt om het los te laten. En dat wat je zegt, over stevig vasthouden voor je het loslaat, vind ik echt heel mooi <3

    • Melle
      Auteur
      november 12, 2017 / 10:33

      Dankjewel lieve Vivian, echt superlief! En nu je het ook zo voor me opschrijft is het voor mij ook een mooie reminder om t weer even vast te houden op momenten dat het niet gaat. De operatie is namelijk nog niet gepland en hoe stoer ik ook zeg dat ik het wel kan, merk ik de afgelopen dagen dat dat het juist niet is. Dat ik mega bang ben en dat ik erover droom. Dus dankjewel voor de reminder, ik ga het nog even weer vasthouden.

Laat een reactie achter (jaaa leuk!)

Deze site gebruikt Akismet om spam te verminderen. Bekijk hoe je reactie-gegevens worden verwerkt.