Bij mijn ouders zijn is altijd één groot feest. En niet eens alleen omdat bij mijn ouders zijn fijn is en omdat ze me overladen met liefde in de vorm van leuke gesprekken, eten en knuffels (maar vooral heel veel eten). Als ik uit de trein stap, door de straten van het dorp loop en zie hoe alles is veranderd komen allemaal herinneringen naar boven. Eén groot nostalgisch feest.
Nu ben ik eigenlijk iemand die helemaal niet zo vaak terug kijkt of denkt aan het verleden, dus dit soort momenten zijn eigenlijk best wel gek en bijzonder tegelijkertijd. Afgelopen weekend bedacht ik me hoe leuk het eigenlijk is om mensen na lange tijd weer te zien, toen ik met mijn ‘gewoon-lachen-en-zwaaien-tactiek’ in een hoekje van de feestzaal de kat uit de boom stond te kijken – bij gebrek aan huisdieren op dit feestje waar ik normaliter op feestjes bevriend mee raak.
Ik vind het interessant om erachter te komen of die gemene deler van vroeger er nog steeds is bij mijn familie en toenmalige vrienden, hoe dat zich in de loop der tijd heeft ontwikkeld en hoe het leven iemand tot nu toe vergaat. Ik bedoel, ik speelde vroeger niet voor niets samen uren met de Barbies, deelde niet voor niets complete fantasiewerelden en kon op school samen met mijn bestie me niet voor niets helemaal verliezen in een een of ander gezamenlijk freubelproject.
En terwijl ik me daar helemaal voor open zette, besefte ik me – zonder nu direct dramatisch te doen – dat het ergens ook gewoon oké kan zijn. Bij elke vervolgopleiding die ik koos, en tegelijk elke nieuwe levensfase waar ik in belandde, maakte ik nieuwe vrienden. Niet álle vriendschappen of contacten duurde eeuwig, soms was het voor een korte periode van de opleiding of misschien nog iets daarna (dankjewel Facebook).
Het is oké, dat je bestie je bestie was voor een bepaalde periode. Het is oké als vriendschappen op een gegeven moment gewoon stoppen of verwateren en het is oké (én leuk én interessant) als mensen veranderen. Het is fantastisch als jij je op zulk soort feestjes open stelt om te kijken of je samen dát oude vertrouwde gevoel toch nog éven kunt voelen. En tegelijkertijd is het oké als je dat gevoel niet meer deelt.
Het is oké om te genieten van een moment van samenzijn om het daarna weer los te laten. Dat het daarna weer stop. Helemaal oké.
Blij met de momenten van vroeger en het moment wanneer je elkaar weer treft.
En dan, uitkijken naar het volgende nostalgische feestje.
Ik verwachtte een ander soort blogje eigenlijk! Maar ik ben blij verrast en enthousiast nu ik het gelezen heb. Wat mooi verwoord! Ben het met je eens dat het allemaal oke is. Vooral dit vind ik mooi verwoord: “Blij met de momenten van vroeger en het moment wanneer je elkaar weer treft. En dan, uitkijken naar het volgende nostalgische feestje.”
Auteur
Haha ik snap het wel. Het gaat halverwege de blogpost een hele andere kant op – net als mijn gedachten soms ;) Maar zo leuk dat je wel heel blij verrast bent en dankjewel voor je complimenten :)
Ik verbaas me elke keer weer over hoe vaak je van die nostalgie momenten hebt, hoe ouder je wordt.
Ik was zaterdag op een verjaardag en heb daar 2 uur lang met iemand gesproken die ik 4 jaar geleden heb leren kennen en we hebben alleen maar herinneringen zitten ophalen. Gewoonweg omdat we geen gemeenschappelijke factor meer hebben en dat het makkelijkste onderwerp was. Maar vreemd toch, dat zulke momenten nu steeds vaker gaan komen!
Auteur
Ik vind het wel bijzonder dat je zegt dat je geen gemeenschappelijke factor meer had en dus herinneringen het makkelijkste was. Daar heb ik dus een heel weekend over nagedacht ;) En ik denk dat je gelijk hebt hoor, dat van het oud worden al voel ik me dus nu wel heul oud haha ;)
ah ik verbaas mezelf er ook echt over.. je hebt het weer leuk geschreven!
Auteur
Dankjewel! Eén groot feest van herkenning ;)
Uhu. Mijn bestie van vroeger is lang mijn beste niet meer. Gelukkig spreken we elkaar nog wel af en toe, en is er niks van ruzie aan vooraf gegaan. En een vriendinnetje waar ik het vroeger niet heel super mee kon vinden, is nu juist één van de beste! Leuk is dat juist eigenlijk, toch? (: Ik vind dit een heel fijn blogje. Een kijkje in jouw hoofd! Liefs <3
Auteur
Haha ik moest stiekem een beetje lachen dat je zei dat je het fijn vindt om een kijkje in mijn hoofd te krijgen. Vooral omdat ik er zelf ook zo van geniet om in jouw hoofd te kijken – om het zo maar even te zeggen. Wat grappig inderdaad dat het zo is gewisseld. Ik vind het vooral leuk om dit soort dingen te observeren en dan er niet per se iets mee te doen. Gewoon, zien dat het anders is en je daar over verwonderen ofzo :)
Wat mooi geschreven, Melle. Ik herken dit ook! Toevallig heb ik morgen afgesproken met een meisje dat vroeger, toen ik op de middelbare school zat en dat is al heel lang geleden en nu ik dit schrijf voel ik me dus ook heel oud, mijn beste vriendinnetje was. We hebben elkaar zeker zo’n twaalf jaar niet gezien en ik ben zó benieuwd hoe dat zal zijn!
Auteur
Wauw, wat spannend! Echt superleuk dat jullie hebben afgesproken. Ben benieuwd hoe het gaat en of dat gevoel van vroeger er nog is. In ieder geval al een heel leuk initiatief :) (en yay voor ons samen oud voelen :))
Hihi, ik verwachtte een totaal ander blogje. Iets met nostaligsche foto’s van een kleine Melle. Deze blogposts is veel interessanter dan ik had verwacht zeg! (Niet dat kleine Melle-foto’s niet interessant zijn hoor; nieuwsgierig aagje meldt zich!) Het klopt helemaal wat je zegt: het is een komen en gaan van vriendschappen, levenslessen en ervaringen. Hetgeen dat blijft zijn de herinneringen. :-)
Auteur
Welkom in mijn hersenspinsels ;) En wauw, wat vat je dat toch goed samen. Amen!
Leuk om dit artikel te lezen! Altijd zo’n fijne, positieve insteek lees ik erachter (ik wilde zeggen proef maar dat kan natuurlijk niet haha)… Ik heb wel 5 vriendinnen die ik echt al járen ken. Denk allemaal dik 10 jaar, waar ik erg blij mee ben. Ik heb niet veel mensen in mijn leven maar deze mensen zijn toch de rode draad door mijn weg naar volwassenheid ;-)
Auteur
O wauw! Dat is wel fijn om die te hebben. Juist door je weg naar volwassenheid kun je wel wat hulp gebruiken. Tenminste, zoals ik dat zelf ervaar ;)