Inspiratie | Waarom op zoek zijn naar je passie bullshit is

Of het nu het aankleden van je barbies, vlinders vangen, voetballen, buiten spelen, uren knutselen of het bouwen van je duplo droomhuis is: weet je nog hoe je je als kind helemaal daarin kon verliezen?

Niemand vertelde je dat je moest doen alsof er een monster in het bos was en jij de dappere ridder moest zijn die hem ging verslaan. Dat verzon je zelf, dat deed je gewoon. En het mooiste van het alles was, dat als je de gymnastieklessen of dat ene meisje uit je klas die altijd met je wilde spelen toch niet leuk vond, dat je er dan gewoon mee stopte. “Ik wil niet met je spelen, ik vind jou stom” zou Brigitte Kaandorp wel zeggen. En weet je? Dan vond je dat prima. Dan vond dat meisje dat prima en dan gingen jullie beiden weer verder waar je gebleven was. Je kon er niet mee zitten er werd niet eeuwen over gepraat, gepeinsd of gepiekerd.

Fast forward naar het heden. Ruim twintig jaar later ben je met je diploma op zak op zoek voor je eerste baan, heb je misschien die eerste baan al en vliegen de twintigersdilemmas je om je oren. Wat moet ik met mijn leven? Wat is mijn passie? Is dit het nou? Je kent het wel. Doordat we alles zó overdenken, alles tig keer op een rijtje gaan zetten, de voors en tegens afwegen en zo ambitieus zijn dat we alles steeds beter willen en niet blij kunnen zijn met datgene wat we hebben, vergeten we wat we écht leuk vinden. Datgene wat jou zo blij maakt als dat kind van twintig jaar geleden, ligt waarschijnlijk recht voor je neus.

De voorbereidingen, de brainstormsessies, het benaderen van mensen, het eerste interview waar ik met knikkende knietjes naartoe ging, mijn eerste blogpost, het eerste contact voor een gesponsorde post, de positieve online en offline reacties van mensen. Het ligt recht voor mijn neus. Mijn blog! Mensen inspireren met mooie, originele content waar ik mezelf elke keer weer, graag voor uit mijn comfortzone haal. Ik krijg er onwijs veel energie van! Ik wil mensen blij maken, ze kunnen helpen en een verandering kunnen zijn én maken in de wereld. Ik vond het niet in mijn baan en dus zette ik het zelf op.

Nu ik in een situatie zit van mijn laatste maand werken in deze baan waarbij de impact van de reorganisatie soms groter is dan ik eigenlijk wil toegeven en ik uit kijk naar vacatures, banen en werkgevers die mijn leven zullen veranderen, vergeet ik wat me pas echt energie geeft.
Het euforische gevoel en mijn grootste plannen voor deze blog waren naar de achtergrond verdwenen. Ondergesneeuwd onder de ‘zekerheid van een baan’ en ‘focus op andere dingen’ en het ‘het-wordt-toch-niets-gevoel’. Ikzelf moet mijn leven veranderen.

Dus stop met het zoeken naar je passie. Vraag jezelf af wat de energie door je lijf deed stromen en je enthousiasme naar level ‘puppy’ steeg. Als je op zoek blijft naar je passie ga je het niet vinden. Het is er al, je besteedt er misschien op dit moment weinig tijd aan. Maar stiekem weet je het al en is het al in je leven, omdat het je een gevoel van verliefdheid geeft.

Mark Manson inspireerde me door zijn blogpost om mijn eigen versie van zijn verhaal te maken. Het origineel lees je hier.