De operatie en wat me er doorheen heeft gesleept

De operatie is achter de rug. Vanaf de bank – want ik moet wel nog een beetje bijkomen – wil ik je heel graag vertellen wat er allemaal is gebeurd, hoe de operatie is gegaan en hoe ik het heb ervaren. Om het met je te delen maar ook zodat je de ervaring van iemand anders kan lezen, als je zelf zoiets moet ondergaan.

Inmiddels is het ruim een week geleden dat de operatie om mijn vleesboom te laten verwijderen plaatsvond. Het heeft even geduurd voordat ik kon beginnen met schrijven. Want hoe graag ik het ook allemaal met je wil delen, het heeft toch even tijd nodig gehad om te landen. Om te beseffen wat er allemaal is gebeurd in zo’n korte tijd. De spanning vooraf, de ontlading en realisatie daarna.

Zet nog even een kopje thee en ga er even voor zitten. Het is een lange blogpost :)

Met spanning ontspannen

Nadat ik eind november helemaal goed en wel in het ziekenhuis klaar lag voor de operatie, ging het niet door. Het was een ontzettend nare ervaring en ik had op dat moment werkelijk geen idee hoe ik me ooit weer bij elkaar zou rapen om er nog een keer voor te gaan.

Gelukkig ging het steeds beter, lukte het wél maar ben ik ook verrast door de hoeveelheid spanning voorafgaande aan de tweede keer. Ik dacht het grootste wel gehad te hebben maar niets is minder waar. Het was zo heftig dat ik blij was dat ik de dagen voor de operatie vrij had genomen. Het was alsof ik uit stond. Alsof ik even helemaal niets meer aankon.

Ik vermaakte me dan ook het allerliefste met het inkleuren van een mandelakleurplaat en het luisteren van een boek in Storytel. The Curious Incident of the Dog in the Night-Time hielp om even mijn eigen gedachte uit te zetten, op te gaan in het verhaal van de 15-jarige Christopher met syndroom van Asperger die de moord op een hond oplost. Dit boek is een serieuze aanrader met dank aan Iris.

D-day

Woensdag 20 december was het zo ver. Dit keer hoefde ik me niet al de middag van te voren er te zijn, maar moest ik me kwart voor zeven ‘s ochtends – nuchter – melden voor opname. We waren ruim op tijd dankzij mijn ouders die ons ophaalde. Met een geweldig lieve verpleegkundige voerde we het opnamegesprek, meette ze me een paar prachtige kousen aan en nam ze bloed bij me af. Ik werd nog even in de wachtkamer geparkeerd, kreeg een kalmeringspil en werd met mijn operatieoutfit naar mijn kamer gebracht.

‘Alles mag uit’, zei ze toen ze het stapeltje gaf. Ik trok mijn kleding uit, het geweldige welbekende operatiepakje met een open achterkant aan en ging op het bed zitten. Stephan kwam nog even langs en voordat ik het wist kwam de verpleegkundige alweer terug. Ik mocht in het bed gaan liggen en ze zou me weg gaan brengen. Dit was het afscheid al.

Met tranen over mijn wangen reed ik in bed door de gangen van het ziekenhuis. Ik vond het zo moeilijk om ze achter te laten maar tegelijkertijd was het fijn dat het snel ging. Weinig tijd om me nog druk te maken.

We kwamen aan in een soort sluis waar de verpleegkundige een zuurstoffles aan mijn bed hing. De sluis ging open en de ruimte waar ik naarbinnen werd gereden was helemaal wit. Een soort ovalen bali stond in het midden van de ruimte gevuld met ruim twintig mensen in operatiepakjes die met elkaar aan het praten waren. Terwijl de verpleegkundige vroeg waar ze me konden parkeren, kon ik alleen maar vol verwondering om me heen kijken. Er was zoveel te zien maar door de pil maakte het op dat moment niet zoveel indruk.

Ik werd in een soort open kamer gereden en geparkeerd naast een mevrouw. Ik weet nog dat we elkaar groette en dat was zo gek. We wisten helemaal niks van elkaar en toch hadden we hetzelfde lot was ons hier had gebracht: een operatie. Tegenover mij werd al gauw een jongen geparkeerd en daarnaast een dementerende mevrouw die werkelijk geen idee had waar ze was.

De verpleegkundige van de afdeling hadden inmiddels plaatsgemaakt voor de verpleegkundige die bij de operatieafdeling hoorde. Hij vroeg de gebruikelijke vragen – waarom ik er was, wat mijn geboortedatum is, allergiën, dat soort dingen – en controleerde of alles verder in orde was. Niet lang daarna kwamen twee heren van de anesthesie zich even voorstellen. Het voelde alsof een enorm bedrijf aan het opstarten was. Alle mensen werden in gereedheid gebracht, inclusief de patiënten waarna een soort van lopende band aangezwengeld zou worden.

Het had iets alledaags maar ook weer niet. Ik herinner me bijvoorbeeld nog dat de jongen tegenover mij tegen de verpleegkundige zei dat hij losse elementen in zijn mond had maar dat die er niet uit mochten omdat hij tijdens de operatie wakker gemaakt zou worden en hij zou moeten praten. Dat is wel even andere koek dan het verwijderen van een vleesboom, dacht ik nog. Het voelde alsof ik onderdeel van was van deze menselijke machine van operaties, maar tegelijkertijd voelde het alsof ik er niet bij hoorde.

Even later kwamen de twee heren van de anesthesie me ophalen en werd ik in bed naar de operatiekamer gereden. Daar werd mijn bed geparkeerd en mocht ik over op de operatietafel. Het viel me op dat de mensen die er waren – opeens dus veel meer dan alleen de anesthesie – ervoor zorgde dat dat een beetje oké ging. Ik bedoel, met een jurkje die open is aan de achterkant blijkt het toch best een uitdaging te zijn.

Toen ik eenmaal op de tafel lag probeerde de anesthesist infuus te prikken. Ik wist inmiddels door ervaring dat ik moeilijk te prikken ben. Dit ging ook niet van harte. Toen ze twee keer in mijn rechterhand hadden geprobeerd was het tijd voor links. Na afbinden en kloppen op de ader – aauw – was het gelukt. En terwijl het infuus geprikt werd, was er weer iemand anders die allerlei plakkertjes op me plakte en weer iemand anders die tegen me praatte, de gyneacoloog die nog even gedag kwam zeggen en een kapje met zuurstof op mijn gezicht zette. Het is zo gek dat ik me vooraf zo druk om deze momenten had gemaakt en dat het nu totaal geen indruk maakte.

Het laatste wat ik me hiervan herinner is dat een mevrouw – ik gok ook van anesthesie – zei dat ik maar aan iets leuks moest denken zodat de narcose minder naar zou zijn. En eerlijk gezegd, ik had geen idee waar ik aan moest denken dus koos ik het ‘het is zondagochtend, je bent net wakkergeworden, de zon schijnt en je hoeft niets te doen die dag’-gevoel, waar Kiwi het in haar filmpje over heeft gehad, toen zij werd geopereerd. De anesthesist zei nog dat ze het middel in mijn infuus ging doen en dat ik daar iets van kon voelen in mijn hand. Zoiets had ik met contrasfvloeistof voor een MRI-scan eerder gehad dus ik was erg gefocust op dat gevoel. Maar dat kwam niet. Het volgende moment werd ik wakker.

Het eerste wat ik zag was een klok. Half twaalf. Het duurde even voordat alles wat ik zag geland was en dat ik realiseerde dat dat dus ruim drie uur later was dan toen ik binnen was gekomen. Opeens was ik al op de uitslaapkamer met twee andere mensen, verpleegkundige om me heen, een extra infuus in mijn rechterhand en klappertanden. O wacht, dat betekende dat ik het koud had. Dat duurde dus ook even voordat ik dat door had. En terwijl ik al klappertandend de kamer rondkeek realiseerde ik me dat het voorbij was. De operatie was klaar en ik leefde nog. Ik pakte met mijn hand de dekens en operatiejurkje op en keek naar mijn roze bolle buik met vier witte pleisters erop en voelde een slang op mijn been liggen van de katheter. Het was echt. Het was voorbij.

De verpleegkundige kwam langs, checkte alle bliepjes en dingetjes om mijn bed en stopte een soort gigantische föhn in mijn bed. Ik vroeg nog of het allemaal goed was gegaan waarop ze antwoordde dat ze niks bijzonders had gehoord dus dat ze daar inderdaad vanuit ging. Gek genoeg had Stephan ondertussen al wel een telefoontje gehad van de gyneacoloog. Die wist dus meer dan de verpleegkundige op dat moment. De warme lucht van de gigantische föhn liet mijn lichaam ontspannen en ik besloot nog heel even voor het zondagochtendgevoel te gaan en nog even mijn ogen dicht te doen. Een paar momenten later werd ik weer wakker en werd er een man binnengereden. Hij had de beademing buis nog in zijn mond, helemaal op apegapen. Ik bedacht me hoe ik erbij had gelegen toen ik hier binnen kwam en ik herinnerde me dat ik een zuurstof ding in mijn neus had gehad.

Rond half een – een uur nadat ik wakker was geworden – werd ik door twee verpleegkundige opgehaald om terug te gaan naar de afdeling. En toen begon het grote herstellen waar ik eigenijk helemaal niet over na had gedacht. Het ging om de operatie, om de angst van te voren en de spanning die ik daarvan voelde. Ken je dat? Dan leef je zo naar iets toe en als dat datgene dan is geweest, voel je je zo vrij.

Dat had ik ook, behalve dat het vrij voelen niet betekende dat ik rond kon huppelen. Ik heb tot de volgende ochtend in bed gelegen en vanaf toen ging het herstel heel snel en op wat opstartproblemen van mijn maag en darmen best heel goed. Behalve mijn energielevel en het feit dat ik nog niet heel fijn een broek aan kan – loop ik alweer rond en kan mezelf inmiddels best oké redden.

Tot slot

Ik heb geleerd dat je overgeven aan de situatie soms echt het allerbeste is. En dat klinkt allemaal zo logisch maar de dagen voor de operatie bijvoorbeeld, was ik echt zo gespannen en kon ik voor mijn gevoel niets aan. En ja, wat doe je dan? Precies. Na eerst heel hard bedenken hoe je toch kunt functioneren als het niet gaat en daarna toegeven dat het zo is. Dat je nu even niets kan hebben en dat dat helemaal oké is.

Dat je jezelf gunt om met jezelf te zijn jezelf te geven waar je op dat moment behoefte aan hebt. Zoals ik uren met mijn Storytel luisterboek kon vertoeven in een andere wereld terwijl ik madela’s aan het inkleuren was. Die keuze maar ook absoluut het luisteboek heeft me er de dagen voor de operatie echt doorheen gesleept. Mocht je het nu ook eens willen proberen, dan kun je gebruik maken van een leuke actie. De eerste maand betaal je dan geen € 9,99 maar €0,99. Hoera!

Doe mij Storytel voor € 0,99 ipv € 9,99!

Deze blogpost is geschreven in samenwerking met Storytel. Wil je nou weten wat het preciés is en waarom ik zo blij ben met deze samenwerking – je had het vast al door maar dit is dus het einde – lees dan even deze blog!